Przeszukaj forum

Ech, prezenty, prezenty... Taki byłem zadowolony, że prezent dla synka skończę przez święta i będę mógł zająć się swoimi robocikami. A tu guzik: okazało się, że siostra weszła w posiadanie kota (czy odwrotnie, z kotami to różnie bywa) i jakiś prezent trzeba zrobić. Wyszło mi na to, że najszybciej będzie zrobić taką laserową latawicę za którą lata kot - bo i na instructables są kompletne projekty, i na thingiverse gotowe STL-e, a i na naszym Forbocie ktoś coś ostatnio publikował... niewiele myśląc obiecałem, że taką zabawkę zrobię i kończąc świąteczną wizytę udałem się do domu (drugi koniec Polski). Po przyjeździe okazało się, że: Forbotowy projekt (LaserCat) jest mi absolutnie do niczego nie przydatny - zero konkretów, nawet kawałka kodu nie ma żeby sobie zerżnąć Projekty z instructables są jakieś takie uproszczone i nie pasują mi do niczego (oprócz podpatrzenia na filmikach na YT jak lata mucha) Jedyne na czym mogę się wzorować (ale tylko wzorować) to zawieszenie lasera z thingiverse. Postanowiłem więc opracować sobie jakieś wstępne założenia (jak zwykle w maksymalnym stopniu używając części z szuflady). Wyszło mi coś takiego: Mikrokontroler - moduł Arduino Pro Mini; Sterowanie - żadnych błękitnych ząbków, super wypasionych aplikacji na komórkę, serwerów http i wifi, ma być najprostszy pilot na podczerwień plus klawisz START na obudowie; Zasilanie z akumulatora; Dwa tanie serwa SG90 jako napęd; Możliwość łatwego zaprogramowania obszaru, po którym ma latać mucha. Obudowę chciałem początkowo wydrukować w całości, ale okazało się, że leży mi i zawala miejsce nówka Kradex Z-5 - oczywiste było więc jej wykorzystanie. Zacząłem od mechanizmu pan-tilt. Ten z thingiverse nie podobał mi się z dwóch powodów: po pierwsze oba serwa były w nim ruchome, podczas gdy wystarczałoby tylko jedno, po drugie wydruk wymagał za dużo wysokich podpór. Ponieważ i tak musiałem czekać na zamówione kilka części (nie miałem np. diody laserowej ani niepotrzebnego pilota), postanowiłem przeznaczyć ten czas na zaprojektowanie i sprawdzenie mechanizmu. Przede wszystkim postanowiłem wydrukować oddzielnie obejmę diody i mocowanie do serwa. Pozwoliło mi to na pozbycie się niepotrzebnych podpór przy druku, a jednocześnie dało większą możliwość jakichś manipulacji przy ewentualnym błędzie (jak się okazało - sprawdziło się to, ale o tym później). Dodatkowo chciałem tam zrobić jakieś miejsce na przewody (do diody i serwa), a przy okazji zrobić ten element nieco bardziej uniwersalnym - czyli z możliwością poprowadzenia przewodów z jednej lub drugiej strony. Dodatkowo niepotrzebny okazał się główny element mocujący - ponieważ serwo poziomu jest nieruchome, przymocowane zostało bezpośrednio do obudowy. Tak więc mechanizm działa w ten sposób: Oto zestaw elementów potrzebnych do złożenia całości (bez wkrętów i serw) oraz zmontowany mechanizm: Jak widać, orczyk musiał być przycięty tak, aby zmieścił się w przygotowanym rowku w uchwycie. Jeden z wkrętów mocujących orczyk do uchwytu (użyłem oryginalnych wkrętów dołączonych do serwa) - ten na krótszym ramieniu - musiał być również lekko przycięty, inaczej zawadzałby o obudowę serwa. Najlepiej po prostu skrócić oba wkręty i wkręcić je od wewnątrz (od strony orczyka) tak, aby nie wystawały poza obejmę. Oczywiście otwory w orczyku należy rozwiercić tak, aby wkręt się zmieścił! W załączniku STL-e i plik OpenSCAD-a: LaserFly.zip UWAGA! Co prawda oficjalna stabilna wersja OpenSCAD-a wystarcza do otwarcia pliku i wygenerowania STL-i, ale do działania customizera wymagana jest wersja co najmniej 2019.05! Teraz przyszła kolej na stworzenie schematu zabawki (co w rzeczywistości sprowdzało się do rozstrzygnięcia, które biblioteki gryzą się ze sobą i co podłączyć do którego pinu). Jako że biblioteki Servo i IRremote używają timerów (uniemożliwiając działanie PWM na niektórych pinach) a chciałem jednak mieć możliwość regulacji świecenia diody - wyszło mi coś takiego: I tu od razu uwaga: kondensator C1 został dodany w czasie eksperymentów z ustaleniem przyczyny niedziałania serwa. Najprawdopodobniej nie jest potrzebny - ale nie chciało mi się go już wyciągać Jako że w międzyczasie doszły zamówione brakujące części, mogłem zabrać się za zmontowanie całego urządzenia i pisanie programu. Przede wszystkim stwierdziłem, że obudowa Z-5 to jakiś wynalazek diabła; sterczący pośrodku jakiś szpindel ze śrubką wielce skutecznie blokuje możliwość zamontowania tam czegokolwiek, co jest większe od pudełka po zapałkach i nie ma dziury w środku. Na szczęście największy element (koszyk na akumulator) udało mi się tam upchnąć, reszta była już prosta. Dwa uchwyty mocowane do spodu obudowy śrubami od nóżek służą do utrzymania przetwornicy oraz modułu ładowarki (trzeci element niewidoczny na zdjęciu to podkładka pod ładowarkę, utrzymująca ją na właściwej wysokości koniecznej dla prawidłowego dostępu do gniazda USB): I tu kolejna uwaga: Moduły ładowarki różnych producentów mają różne wymiary (a nawet kształty płytki) - warto to sprawdzić i ew. poprawić moduł rholder w pliku OpenSCAD-a! Arduino i gniazda połączeniowe umieściłem po prostu na kawałku płytki uniwersalnej przykręconej do jednego z uchwytów. Koszyk akumulatora jest przykręcony do podstawki tak, aby możliwe było przeprowadzenie przewodów między koszykiem a podstawką, a ta z kolei skręcona jest z uchwytami. Zmontowana całość wygląda tak: Jak widać, mikroswitche są przylutowane znów do kawałka płytki uniwersalnej a ta przykręcona do ściany obudowy - to chyba najszybszy, a jednocześnie niezawodny sposób na w miarę estetyczne klawisze... Po złożeniu wszystkiego całość przedstawia się następująco: Jak widać, akumulator zamocowany jest dodatkowo opaską zaciskową. Nie jest to absolutnie niezbędne (koszyk tego typu z blaszkami zapewnia zarówno niezły styk, jak i pewne zamocowanie akumulatora) ale urządzenie miało przed sobą podróż w paczce - a wolałem nie sprawdzać, czy akumulator przypadkiem nie wypadnie w transporcie (czort jeden wie co oni tam z tymi paczkami robią, na pewno nic przyjemnego). W międzyczasie oczywiście powstawał program (w załączniku). W tym przypadku jest on dość prosty - pozwala na zaprogramowanie za pomocą pilota obszaru ruchu "muchy", punktu zerowego oraz regulację sygnału PWM diody laserowej. Jedna tylko uwaga: kod funkcji getKey dostosowany jest do konkretnego pilota z kodowaniem NEC, w razie użycia innego fragment funkcji odpowiedzialny za odczyt pilota musi byc przerobiony! Na tylnej ścianie urządzenia umieszczone są kolejno: dioda sygnalizująca i przycisk AUTO (włączający program ruchu) dioda sygnalizująca i przycisk PROG (włączający tryb programowania) dioda kontrolna, wyłącznik urządzenia oraz gniazdo USB ładowarki Odbiornik IR umieściłem w czymś w rodzaju obrotowej wieżyczki - nie wiedziałem w jakiej pozycji będzie używana zabawka a znając prawa Murphy'ego gdzie bym go nie umieścił to by akurat patrzył w odwrotną stronę Jako że nie mam możliwości umieszczenia filmiku z interakcją z kotem: krótka demonstracja działania urządzenia (ruch muchy po podłodze) oraz zapewnienie siostry, że kotu się spodobało - muszą wystarczyć I to by było na tyle. Tym razem nie liczę na mnóstwo komentarzy, ale byłoby mi miło, gdyby ktoś wykorzystał mój projekt choćby częściowo.

Mam zaszczyt przedstawić: Roko Kopłapow - czyli Robot Koncepcyjny, Konserwator Płaskich Powierzchni. Co mniej więcej ma oznaczać: mopopodobny twór samojezdny, którego zadaniem jest sprawdzenie wszelkich koncepcji przed zaprojektowaniem i skonstruowaniem prototypu robota do czyszczenia podłogi na mokro. Niestety - nie wszystko poszło po mojej myśli. Niektóre koncepcje okazały się absolutnie nietrafione, inne wymagają dopracowania i ponownego sprawdzenia. Sam robot jednak doskonale się sprawdził pokazując mi, w którą stronę mają iść dalsze prace. Jakie były założenia: robot ma służyć do przetarcia podłogi na mokro; ma być sterowany pojedynczym Arduino Pro Mini; miło by było aby realizował wszystkie funkcje, ale równie dobrze może pracować jako "inteligentne podwozie ze szczotkami", czyli jako nośnik różnej maści przystawek; Robot powinien umieć poruszać się po podłodze bez jej zmywania (czyli podnieść mechanizm szczotek choćby w celu przejechania przez próg); Robot powinien umieć znaleźć stację dokującą lub miejsce parkingowe. Co się nie sprawdziło: Podnoszone szczotki Założenie całkiem fajne, ale zbyt duża siła jest potrzebna do podniesienia całego mechanizmu. W dodatku podniesiony mechanizm zajmuje zbyt dużo miejsca. Teoretycznie dało by się to obejść ale robot musiałby być dużo większy, a tego nie chciałem. Podwozie gąsienicowe O ile na normalnym podłożu zachowywało się bez zarzutu - o tyle na mokrej, śliskiej podłodze to absolutna porażka, gąsienice po prostu nie łapią przyczepności. Podwozie Pololu (testowo z pojedynczą nieruchomą gąbką) w ogóle nie chciało skręcać, jeśli napędzana była tylko jedna gąsienica jechał sobie dalej prosto, przy napędzanych dwóch przeciwbieżnie robił jakieś dziwaczne ewolucje nie mające nic wspólnego ze skręcaniem. Podwozie Tamiya (maksymalna długość gąsienic, szerokość zwiększona do 15 cm) - niewiele lepiej. Co prawda przy podniesionych szczotkach dało się tym manewrować, ale jako że podnoszone szczotki też nie zdały egzaminu - zrezygnowałem z gąsienic i zrobiłem kołowe. Żyroskop Teoretycznie wszystko było w porządku, robot bardzo ładnie jechał prawie po prostej mimo wirujących szczotek które rzucały nim na boki, skręcał dokładnie o tyle ile chciałem... przez pierwsze 30 sekund. Tyle czasu udało mi się utrzymać mojego MPU6050 przy życiu. Niestety - po bardziej wnikliwych poszukiwaniach okazało się, że nie tylko ja mam takie problemy, niektóre egzemplarze działają bezbłędnie, inne się wieszają (zawieszając przy okazji Arduino). Tak więc na razie robot obywa się bez żyroskopu, chociaż w przyszłości na pewno się na niego zdecyduję (może taki? Poradzicie?). Stacja dokująca W związku z brakiem podnoszonych szczotek musiałem z niej zrezygnować - robot nie przejedzie przez próg, a stacja dokująca powinna być w innym pomieszczeniu. Szkoda... Na razie zamiast dokowania robot powinien wjechać w wyznaczony kąt pomieszczenia i się wyłączyć, ale do tego muszę wymyśleć jakiś inteligentny wyłącznik (to już w oddzielnym wątku). Wąska wiązka czujnika laserowego Chciałem przy "rozglądaniu się" robota ograniczyć szerokość matrycy. Niestety - tu już nie pozwoliło mi na to oprogramowanie. Mamy do dyspozycji dwie biblioteki do czujnika VL53L1X: jedną uproszczoną (która nie pozwala na ustawienie regionu) i drugą pełną (adaptacja ST, pozwala na wszystko tyle że zajmuje 20 kB, jak na małe Arduinko to nieco za wiele). Być może któregoś pięknego dnia uda mi się dopisać tę możliwość do tej mniejszej biblioteki, ale na razie niespecjalnie mam na to czas, a z szerokością wiązki 27° muszę nauczyć się żyć... Inna możliwość to postawienie drugiego procesorka tylko do obsługi lasera, mógłbym wtedy zmienić serwo na mały silnik krokowy (nawet taki mi w szufladzie leży), tylko czy jest sens? A co się sprawdziło: Przede wszystkim - napęd szczotek. Obie szczotki to po prostu kuchenne gąbki włożone w uchwyty, napędzane są pojedynczym silnikiem z dwustronnym wałem. Szczotki są obrócone wobec siebie o kąt 90°, aby zmniejszyć szerokość robota i pozbyć się martwego pola pomiędzy szczotkami, obracają się przeciwbieżnie. Gąbki można w każdej chwili wyjąć i wymienić na czyste, w dodatku mogą być włożone zarówno miękką, jak i szorstką stroną do podłogi. Druga rzecz bez której dalsza praca nie miałaby sensu to przedni zderzak. Musi być bardzo lekki, znajdować się dość nisko nad podłogą (progi) a jednocześnie mieć wysokość wystarczającą, aby robot nie usiłował wleźć pod jakąś kuchenną czy łazienkową szafkę. Jednoczęściowy zderzak zapewnia wykrycie przeszkody w promieniu 180°, jest na tyle lekki że nie mam nawet żadnych sprężyn - cztery krańcówki wystarczają. Krańcówki są połączone po dwie równolegle z każdej strony, zwierają przez rezystor do masy co umożliwia bezproblemowy odczyt zderzaków przez pojedyncze wejście analogowe Arduino. Z drobiazgów: materiał. Oprócz elementów drukowanych z PLA mam tu: płytę główną podwozia z 3mm PCW. Łatwe w obróbce, w miarę elastyczne i wystarczająco wytrzymałe. podłogę piętra ze spienionego PCW 4mm. Nie musi wytrzymywać dużych obciążeń, jest bardzo lekkie i możliwe do cięcia zwykłym ostrym nożem. koszyki na akumulatory wydrukowane z PET-G z integralną sprężyną. Początkowo obawiałem się że nie będą kontaktować - okazało się, że sprawują się dużo lepiej niż kupowane podwójne (już nie mówię o porażce pod tytułem "koszyk na jeden akumulator"), a przy okazji mam tu porządny przewód (ucięty od pecetowego zasilacza) a nie jakiś chiński włosek. Dla zainteresowanych podaję link na thingiverse. A z rozwiązań: Enkodery na kołach. No - powiedzmy częściowo, trochę za mała rozdzielczość ale działają. Do bardziej precyzyjnych rzeczy pewnie by się nie nadały, ale tu zdają egzamin. Ponieważ nie wyszedł mi napęd gąsienicowy, zacząłem szukać jakichś fajnych kółek. Kiedyś znalazłem na Allegro za jakieś śmieszne pieniądze silniczki z kątową przekładnią (odpowiedniki Pololu), dokupiłem do tego koła Pololu 42x19, zmontowałem jakieś prowizoryczne podwozie... i na tym się skończyło bo jakoś straciłem zainteresowanie projektem. Czyli silniki z kołami już miałem. W pierwszej wersji robot miał się orientować w przestrzeni za pomocą żyroskopu i laserowego czujnika odległości, ale z braku żyroskopu zostałem skazany na enkodery. Co prawda oficjalnie te silniki nie miały możliwości zamontowania enkoderów, ale na szczęście w to nie uwierzyłem Postanowiłem umieścić enkodery wewnątrz kół. Co prawda miejsca jest dość mało, musiałem wydrukować nowe felgi, ale jakoś cała konstrukcja się zmieściła. Użyłem popularnego TCRT5000L (zawsze mi kilka w szufladzie leży), dokleiłem uchwyty do silników... i ruszyło! Co prawda enkodery czasami fałszują, ale uczciwa bramka Schmitta powinna im w przyszłości pomóc. Na razie podłączenie wygląda tak: Dla zainteresowanych - zdjęcia i pliki STL/SCAD. Czujnik odległości 360° Niedawno ktoś pytał o coś takiego - o ile pamiętam chodziło o ultradźwiękowy czujnik odległości o zakresie ruchu 360°. Ponieważ moje rozwiązanie działa całkiem nieźle (należałoby tylko maksymalnie zmniejszyć luzy, ale to już zależy od możliwości drukarki) mam tu prostą przekładnię, zakładaną bezpośrednio na serwo i mocowaną tymi samymi śrubami co serwo, z tarczą pozwalającą na zamocowanie czujnika (w moim przypadku laser, ale może to być równie dobrze czujnik ultradźwiękowy). Dwie wersje: większa i kompaktowa (jeśli nie starcza miejsca). Jako osi użyłem śruby z podwozia Tamiya oryginalnie służącej do mocowania kół jezdnych z uwagi na fagment bez gwintu, ale w ostateczności można spróbować ze zwykłą śrubą M3. Tym razem nie ma STL-i jako że każdy ma inne potrzeby, zamiast tego plik dla OpenSCAD-a. Potrzebne będą biblioteki: spur_generator oraz parametric_involute_gear_v5.0. Co do programu: Program jest dość prosty, nie ma sensu publikowanie bo pewnie jutro jak mi się coś przyśni to będzie inny (możliwe że lepszy, ale niekoniecznie). Zresztą tak jak wspominałem - to jest egzemplarz koncepcyjny, wystarczy mi stwierdzenie że "da się to zrobić". Mój SMARDZ niesamowicie ułatwia programowanie, musiałem go tylko trochę inaczej zamocować (dodatkowy uchwyt i przedłużacz) bo przy gwałtowniejszych manewrach zsuwał się z pinów - prawdopodobnie bez czegoś takiego rzuciłbym to po paru godzinach. Robot ma cztery tryby pracy: Zdalne sterowanie - wiadomo o co chodzi. Zrobiłem kiedyś takiego uniwersalnego radiopilota, to już czwarte urządzenie które nim steruję; Jazda losowa - taki typowy wszędołaz, potrafi omijać przeszkody, stara się nie jechać prosto za długo aby się poszwendać w ciekawszych miejscach; Plama - analogicznie jak w Roombach, wyciera podłogę w promieniu do ok. 70 cm od miejsca startu i zatrzymuje się po skończeniu pracy; Sprzątanie - tu program nie jest dopracowany, ale w wersji koncepcyjnej nie ma to większego sensu. Ogólnie robot powinien podjechać do najbliższej ściany (to potrafi), ustawić się do niej równolegle (to też potrafi) i krążyć po pomieszczeniu coraz bliżej środka (tu ma problemy związane z niedokładnością enkoderów). Tak wygląda robot w trybie "plama": Ktoś za chwilę powie: zaraz, przecież to robot do sprzątania na mokro, a gdzie woda? Na razie nie ma. Po prostu: ponieważ nie ma stacji dokującej, przed uruchomieniem robota należałoby ręcznie uzupełnić wodę w zbiorniku. Dużo wygodniejsze jest po prostu spryskanie wodą podłogi w pomieszczeniu przed uruchomieniem robota. A czemu "na razie"? Bo jak wspomniałem na początku, ten robot powinien mieć możliwość współpracy z przystawkami, a taką przystawką może być np. urządzenie do spryskiwania płynem do mycia paneli. Ale taka przystawka powinna mieć swój procesor, robot w tym momencie powinien przestawić się w tryb "inteligentnego podwozia", a to wszystko jest kwestią przyszłości Na razie robot spełnił swoje zadanie, popracuję jeszcze trochę nad programem (dopóki się da), i zaczynam zbierać kasę na wersję finalną Obiecane pliki STL i SCAD w załączniku:koplapow.zip Jak zwykle jestem gotów odpowiedzieć na pytania - choć tym razem chyba ich nie będzie...

Przedstawiam Wam Lernka. Lernek to zabawka edukacyjna stworzona przeze mnie jako projekt na zaliczenie jednego z przedmiotów w ramach studiów. Zabawka posiada pięć głównych trybów: trzy do nauki kolorów w języku angielskim (powtarzania sekwencji, coraz szybciej oraz do nauki nazw), do nauki słówek w języku angielskim oraz do nauki podstawowych działań matematycznych. Tak wyglądał po zakończeniu wszystkich prac: Teraz parę słów o każdym trybie. Potem garść informacji o konstrukcji i oprogramowaniu. Tryby Coraz szybciej: W tym trybie wyświetlacz pokazuje kolejne nazwy kolorów w języku angielskim stopniowo zwiększając tempo. Dziecko musi coraz szybciej zaznaczać przycisk w odpowiadającym mu kolorze. W każdym trybie prawidłowemu naciśnięciu klawisza towarzyszy sygnał dźwiękowy. Początkowo czas na wybór to 5 sekund. Czas zmniejsza się o 0,1 sekundy, aż nie pozostanie 1,5 sekundy. W każdym trybie gra toczy się do pierwszej „skuchy”. Sekwencja: W tym trybie na wyświetlaczu pokazywane są kolejne nazwy kolorów w języku angielskim. Następnie użytkownik powtarza przedstawioną sekwencję wciskając kolejne przyciski. Na wybranie kolejnego elementu ma czas 3 sekundy. Nauka: Po wybraniu tego trybu na wyświetlaczu pojawia się nazwa koloru po angielsku i polsku oraz numer odpowiadającego mu klawisza. Użytkownik potwierdza zrozumienie i zapamiętanie komunikatu wciskając odpowiedni przycisk. Prawidłowy wybór sygnalizuje komunikat oraz sygnał dźwiękowy. Wyświetlony zostaje kolejny kolor (kolejność kolorów jest stała – od lewej do prawej). Po wciśnięciu ostatniego przycisku następuje zakończenie trybu i możliwość powrotu do menu. Matematyka: Czwarty z zaproponowanych trybów ma na celu wspomóc naukę czterech podstawowych działań matematycznych, tj. dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia. Oprogramowanie działa w ten sposób, że do każdego działania jest odpowiednio dobrany zakres, czas na rozwiązanie, zabezpieczenia przed błędami, itd. Wyświetlane są trzy odpowiedzi, z których należy wybrać prawidłową. Słówka: Ostatni tryb zabawki wspiera dziecko w nauce słówek w języku angielskim. Zgodnie z ograniczeniami pojemności pamięci Arduino Pro Mini (Atmega 328p) zaprogramowałem ponad 140 słówek maksymalnie wykorzystując wbudowaną pamięć Flash. Konstrukcja Najpierw zdjęcie od środka przedstawiające jak wyglądała całość po złożeniu. Mózgiem całego projektu jest Arduino Pro Mini (u mnie klon). Potrzebny też był większy wyświetlacz LCD (4x20, z konwerterem I2C), niż standarodwe LCD 2x16. Do zasilania wykorzystałem koszyk na 4 baterie typu AA z wyłącznikiem i pokrywką. Absolutnie niezbędne były też różnokolorowe, kwadratowe TactSwitche. Oprócz tego kilka LEDów, buzzer, przyciski i inne drobne elementy. Aby cały projekt był względnie trwały w kontakcie z dziećmi () postanowiłem zamknąć go w specjalnie zaprojektowanej obudowie, którą wydrukowałem na drukarce 3D. Poniżej zdjęcia z modelu w oprogramowaniu CAD. W obudowie uwzględniłem wgłębienia na TactSwitche, buzzer i koszyk na baterie oraz wycięcia na wyświetlacz, diody i wyłącznik. Dzięki temu uniknąłem czasochłonnego przycinania. Zadbałem też o uszy pozostałych domowników podłączając wyłącznik, który mechanicznie wycisza buzzer przez odcięcie mu zasilania. Kto przypatrzy się uważnie zobaczy, że większość przycisków jest białych. Zostały do nich przyklejone paginatory do książek (ze względu na dużą trwałość) za pomocą taśmy dwustronnej. Schematy elektryczne Schemat elektryczny przygotowałem w KiCADzie. Zamieszczam go poniżej. Znaczne ułatwienie uzyskałem dzięki zastosowaniu konwertera I2C przy wyświetlaczu. Od razu założyłem, że do podłączenia niezbędna będzie płytka PCB. Płytka była jednostronna, ale na górze zrobiłem warstwę opisową (schematy widać na zdjęciu niżej). To była moja pierwsza płytka PCV, dlatego musiałem skorzystać z wielu poradników. Oprócz rad kolegów najbardziej pomógł mi ten poradnik. Tak wyglądała po wytrawieniu, nawierceniu otworów i umieszczeniu w obudowie. Oprogramowanie Tutaj było bardzo dużo pracy. Kod liczy kilka tysięcy linii, dlatego streszczę tylko jego działanie od strony widocznej dla użytkownika. Zatem na początku mamy krótki ekran powitalny z migającymi diodami i dźwiękiem. Następnie pojawia się menu wyboru – naciśnięcie odpowiedniego klawisza włącza wybrany tryb. Po zakończeniu rozgrywki wyświetla się wynik, a następnie zapytanie, czy chcemy zagrać ponownie. Jeśli tak – gra uruchamia się jeszcze raz. Jeśli nie – wychodzimy do głównego menu. Wygląd po montażu już wam pokazałem, dlatego teraz krótki filmik jak wygląda ekran powitalny.