Mikroboty

[Treker (Damian Szymański)]

Mikroboty

Mikrorobotyka to fascynująca nauka, a jednym z największych centrów jej rozwoju jest amerykański Carnegie Mellon.

Omawiane mikroboty są w gruncie rzeczy prostopadłościennymi (o wymiarach ok. 200x100x50 μm) magnesami neodymowymi poruszanymi za pomocą zewnętrznego, zmiennego pola magnetycznego. Wokół sześciennego obszaru roboczego robota znajduje się pięć cewek: cztery w płaszczyźnie poziomej i jeden w płaszczyźnie pionowej. Dzięki skokowo zmienianemu polu magnetycznemu robot wykonuje pewien specjalny rodzaj ruchu zwany ruchem tarcie-poślizg. Dzięki zastosowaniu superszybkiej kamery, możemy dokładnie prześledzić przebieg takiego ruchu (zdjęcia z prędkością 200 klatek na sekundę).

Mikroboty mogą rozwinąć bardzo duże prędkości dochodzące do 13 mm/s, co oznacza, że pokonują dystans równy 60 długościom swojego ciała w ciągu sekundy. Dla porównania, samochód poruszający się z prędkością 100 km/h pokonuje ok. 8,5 swoich długości na sekundę.

Mikroboty można zaprząc do wykonywania przeróżnych czynności wymagających dużej precyzji. Dodatkowo, dzięki temu, że zbudowane są one z pojedynczej, metalowej bryły, są bardzo odporne na trudne warunki pracy, a przede wszystkim na wszelkie uszkodzenia mechaniczne. Poniżej możemy zobaczyć mikrobota zbierającego pod wodą polistyrenowe kuleczki o średnicy 50 μm każda.

Jednak nie tylko amerykanie mogą pochwalić się osiągnięciami w dziedzinie mikrorobotyki. Na poniższym filmiku możemy zobaczyć zawodnika szwajcarskiej drużyny piłki nożnej mikrobotów, trenującego przed ubiegłorocznymi rozgrywkami RoboCup.

Źródło: www.robonet.pl