Przeszukaj forum

Witam! To mój pierwszy wpis w dziale DIY. Projektem jest (a właściwie dopiero będzie) mini konsolka do gier na STM32F1. Robię ten projekt dla mojego 3-letniego synka. Docelowo będę mu wgrywać na nią różne napisane przeze mnie gry, ale na początek zacznę od klasyki, czyli gra w węża Robiłem już podobny projekt przy okazji kursu SMT32 na Forbocie, więc szybko powinienem napisać niezbędny kod. Tym razem ma to być gotowe urządzenie które bez problemu będzie mógł obsłużyć 3-latek. Założenia projektu: 1. Mikrokontroler STM32F1 2. Ekran TFT kolorowy 240x320 3. Zasilanie bateryjne LiPo z ładowaniem przez gniazdo USB (więcej szczegółów w moim wątku w dziale Zasilanie - szczególnie ostatni mój post) 4. Obudowa w całości drukowana w 3D 5. Żadnych gotowych modułów. Własny projekt PCB i własny montaż. 6. Klawiatura: Krzyżyk, przycisk A, przycisk B oraz przycisk POWER, jak w starych Game - Boy'ach 7. Dzwięk: Nad tym jeszcze nie myślałem, brak I2S oraz DACa na mojej płytce Nucleo trochę utrudnia sprawę. Może będzie coś na Timerach i PWM. Zobaczymy. Teraz po kolei. Pierwsze co musiałem zrobić to ogarnąć wyświetlanie na TFT. Zakupiłem trochę w ciemno kilka wyświetlaczy 2,8" na ILI9341. Mój brak doświadczenia z TFT natychmiast się zemścił. Po odbiorze przesyłki okazało się że obsługa SPI wcale nie jest oczywista i jestem skazany na 16-bitową magistralę. Nie znalazłem nigdzie driverów na STM32 do sterowania tym kontrolerem przy takim połączeniu, ale znalazłem kilka projektów na GitHub'ie gdzie było sterowanie przez magistralę 8-bitową. Postanowiłem więc na podstawie tych projektów napisać własne drivery i procedury wyświetlania podstawowych kształtów. W trakcie prac nad optymalizacją wyświetlania okazało się że jednak 16-bitowa magistrala to doskonały pomysł i jest 4-krotnie szybsza od 8-bitowej. Dlaczego? Już tłumaczę: Gdy używa się 8-bitowej szyny danych to wysłanie piksela wygląda następująco (już po ustawieniu adresu): - Ustawiamy pierwsze 8 bitów koloru - WR strobe - czyli szybka zmiana linii WR na 0 i powrót 1 - Ustawiamy kolejne 8 bitów koloru - WR strobe - czyli szybka zmiana linii WR na 0 i powrót 1 I powtarzamy do czasu wypełnienia zaadresowanego okienka. Czyli na każdy piksel przypadają 4 kroki. Gdy używamy 16-bitowej magistrali - wygląda to następująco: - Ustawiamy 16 bitów koloru - WR strobe - czyli szybka zmiana linii WR na 0 i powrót 1 I powtarzamy do czasu wypełnienia zaadresowanego okienka. Czyli na każdy piksel przypadają 2 kroki. Ale przecież pisałem że jest 4 razy szybciej, a tu wychodzi że 2 razy No więc łatwo można zauważyć, że przy 16 bitach raz ustawiony kolor na linii danych możemy zostawić do czasu aż będziemy musieli użyć innego koloru. Więc jeżeli mamy kilkaset pikseli do wypełnienia jednym kolorem to raz go ustawiamy, a później już tylko WR strobe tak długo jak potrzebujemy Czyli realnie wykonujemy tylko jeden krok. Zaimplementowałem to w moich driverach i rezultaty były doskonałe. Na tyle dobre że odpadła mi konieczność posiadania pamięci pod bufor klatki. Wszystko wyświetla się błyskawicznie: Aktualnie mogę wyświetlać do 8Mpix/s, co teoretycznie pozwala odświeżyć ekran 240x320 ponad 100 razy na sekundę na STM32F1 taktowanym 64MHz. Czyli mogę jeszcze podnieść tą częstotliwość do 72 MHz i jeszcze zwiększyć transfery. Niestety chwilowo mam odcięty programator od płytki Nucleo i muszę kożystać z wewnetrznego oscylatora który pozwala rozkręcić mikroprocesor do 64MHz. Kolejnym problemem z którym musiałem się zmierzyć to mała ilość flash na grafiki do gier. Jak łatwo policzyć jedna pełnoekranowa grafika to 153600 bajty, a mam tylko 128k do dyspozycji. A jeszcze musi się zmieścić program. Rozwiązaniem problemu jest kompresja. Tu znów musiałem od zera napisać program do kompresji grafiki który spełniałby moje wymagania. Kompresor został napisany w Pythonie. A szybki dekoder zaimplementowany w C w driverach na STM32. Pisałem program praktycznie od zera wg mojego pomysłu. Otóż dzieli on grafikę na bloki o jednolitych kolorach, a ich metadane zapisuje w binarnym pliku wyjściowym, albo w pliku C. Bloki są następujące: pozioma linia, pionowa linia, prostokąt. Pojedynczy piksel to pozioma linia o długości 1. Kompresja odbywa się przez rozkład grafiki na takie bloki, a następnie zapisaniu ich parametrów do pliku wyjściowego. Procedurę dekompresji zaimplementowałem w driverach do wyświetlacza, a każdy blok łatwo można wysłać bezpośrednio do pamięci ekranu, gdzie obraz zostaje odtworzony. Kolejną funkcją którą zaimplementowałem w kompresorze jest możliwość kodowania różnicy pomiędzy dwoma grafikami. Tzn jeżeli robię animację to program kompresuje tylko piksele które różnią dwie klatki. Poniżej proces odtwarzania obrazka na wyświetlaczu w zwolnionym tempie: Skoro miałem już ograne wyświetlanie grafiki, przyszedł czas na prototypowanie konsoli i pisanie samego kodu gry Aktualnie moje stanowisko pracy wygląda następująco: Sama gra jest na etapie tworzenia grafiki. Na razie mam animacje na intro: To tyle na dzisiaj. Wraz z postępami będę aktualizował ten wątek. Pozdrawiam, Marek

Witam chciał bym zaprezentować , drugą "lepszą wersję " kierownicy do komputera opartej na Arduino Leonardo. Film pokazujący jak dziala kierownica i Force Feedback: Jest to wersja elektronicznie taka sama jak poprzednia, wszystko opisane wcześniej link do poprzedniej tutaj : W tej wersji zmieniłem obudowę na znacznie mniejszą , lżejszą , łatwa do zamocowania przy stole, biurku itp. Obudowa została wykorzystana z kupionej przeze mnie za 50 zł kierownicy Logitech Formula Force Ex o obrocie 180* i Force Feedback. Dzięki temu że kierownica miała już przekładnie i ogólnie jest prosta w budowie , bardzo łatwo i tanio można ją przerobić tak aby miala kąt skrętu taki jak ustawimy sobie w programie np 720*,900* i Force Feedback do tego kąta obrotu. Tutaj link do gotowego software na Arduino Leonardo , od razu mówię że na Arduino Uno nie zadziała , link do pobrania w opisie filmu: Ja zrobiłem to tak: Na początku przez środek starej przekładni , dodałem pręt gwintowany o średnicy 10mm ,do którego z jednej strony mocowana jest kierownica, a z drugiej enkoder z drukarki canon ip2770. Aby zamocować enkoder musiałem wyciąć dziure jak widać na zdjęciu poniżej : Aby enkoder nie tarł o blat , dodałem plastikowe podkładki : A tak wygląda już gotowa sama kierownica: Wyjścia enkodera i do silnika , zostały przerobione na standardowych wyjściach które były w kierownicy i wchodzą do dodatkowej skrzynki w której znajduje się reszta elektroniki czyli w sumie tylko Arduino Leonardo i sterownik silników BTS7960: Jeszcze pedal box został przerobiony na taki aby miał 3 jednakowe pedały więc musiałem dokupić drugie takie same i wyciąć jeden i dokleić tak jak na zcjeciach . Schemat podłączenia wszystkiego w linku do wcześniejszej wersji. Efekt końcowy (pedały jeszcze stare): To by było na tyle , jeśli czegoś ktoś potrzebuje , śmiało pisać

Witam chciałem wam przedstawić wykonaną przeze mnie kierownicę do komputera PC. Kierownica nie jest jeszcze do końca wykonana tak jak bym chciał , ale jest skończona działa można ją będzie jeszcze rozbudować Budowa od strony elektronicznej: Do budowy kierownicy użyłem jako podstawę Arduino Leonardo. Opierałem się o podobny projekt który znalazłem na yt . Lecz ja zrobiłem to trochę ładniej niż tamten chociaż nie ma rewelacji mogło być lepiej , ale w przyszłości myślę zrobić jeszcze jedną lepszą Oprócz Arduino Leonardo , zamiast jakiś potencjometrów i kombinowania z przekładniami użyłem enkoder z drukarki Canon IP2700. Ogólnie to oprócz enkodera to jeszcze parę przycisków potencjometry do pedałów i jakieś diody na podświetlenie. Poniżej schemat jak to podłączone. Oprogramowanie gotowe znalazłem pod tym filmem z którego się wzorowałem, wystarczyło wgrać XLoaderem i to wszystko podłączyć jak na schemacie. Od strony mechanicznej wygląda to tak: Odbijanie i blokada zostały zrobione na sprężynie niestety nie mam zdjęć . Dodam link do filmu na którym jest pokazane jak to działa. Ręczny przerobiony ze starej kierownicy . Elementy skrzyni biegów wydrukował mi kolega w 3D. i wygląda to tak: Pedały ze starej kierownicy , dorobiony jeden sprzęgłowy z innej kierownicy: Ostatecznie wygląda to tak: Link do filmu jak to działa i jak zrobione niektóre rzeczy: To by było na tyle w planach zrobienie Force Feed Back , na silniku DC 12v i przekładniach Pozdrawiam Krzysiek

Witam wszystkich czytelników. Zainspirowałem się w wakacje postem użytkownika @Krzysiek97, który przedstawił swoją kierownice do gier na bazie arduino leonardo: Kierownica PC - wersja 2. Z racji tego że lubię grać w gry wyścigowe i symulatory postanowiłem zbudować własną kierownicę z dodatkowymi akcesoriami. Nie chciałem przerabiać starej gotowej kierownicy do komputera, więc wpadłem na pomysł aby zbudować całe stanowisko. Materiał o tym stanowisku/ projekcie znajduję się na moim kanale na YT do którego was zapraszam Kierownica do komputera na bazie arduino Chciałem aby w tym stanowisko znajdowała się kierownica o kącie obrotu 900 stopni, sprzęgło, gaz, hamulec, 8 biegów + wsteczny (8 biegów ponieważ tyle mają niektóre samochody np. w Forza Horizon 4), hamulec ręczny, 2 joystiki (do sterowania maszynami w Farming Simualtor), button matrix 4x5 = 20 przycisków (przypisanych do rożnych akcji w grach) i zegary do wyświetlania prędkości i obrotów. Tak więc gdzieś w połowie lipca zacząłem szukać potrzebne części. Pierwszym problemem z którym się spotkałem była niewystarczająca ilość wejść w arduino leonardo. Ktoś na tym forum podsunął mi płytki Nucleo 64 na STM32, obawiałem się jednak czy programy które wcześniej znalazłem w internecie będą z nimi współpracować. Bawiłem się naco wcześniej arduino lecz nucleo nie stąd moja niepewność ponieważ zaczynałem dopiero wtedy zabawę z tym wszystkim. Zdecydowałem się jednak zostać przy arduino i zakupiłem 3 płytki, po jednej dla każdego programu który obsługuję inną część stanowiska, ponieważ i tak nie ma prgoramu który ogarnie wszystkie moje rzeczy na raz. A więc tak: Arduino Leonardo - program EMC Utility Lite (z początku korzystałem z RFR Whell Configuration elcz sprawiał on problemy) - obsługuję kierownicę, pedały, hamulec ręczny - Link do programu EMC, Jak zainstalować program Pierwsze Arduino Pro Micro - program MMJoy2 - obsługuję button matrix i 2 joysticki - Link do programu MMJoy2, Jak zainstalować program Drugie Arduino Pro Micro - program SimHub - obsługuję zegary/wyświetlacze - Link do programu SimHub Zamówiłem też 20 guzików (push button), 10 styczników krańcowych, 2 joysticki, 2 wyświetlacze Tm1638, 1 wyświetlacz Max7219 (zamówiłem też sterownik silnika BTS7960 lecz na razie nie zakładałem FFB). Rzeczy które miałem w domu to: 2 potencjometry 10k Ohm, stycznik krańcowy ls-11s, kable kawałki plastiku, materiału i gumy. Za postawę stanowiska posłużyła mi deska rozdzielcza i fotel od mazdy mx-5 i kierownica od mazdy 626. Całość jest przyspawana do rurki i przykręcona do euro palety. Z racji tego że deska pochodzi z anglika to nie mogłem zamontować zwykłych zegarów w miejscu poduszki pasażera. Zamieszczam tutaj scheamty podłączeń danych elementów: Drugim problemem który chce tu opisać, było przeniesienie/ zczytanie obrotu z kierownicy do arduino. Na początku chciałem wykorzystać enkoder optyczny z swojej starej drukarki, lecz gubił się on często i nie działał dokładnie, więc kupiłem enkoder inkrementalny 600ppr. Nie będę się już tak rozpisywał co jak i gdzie jest skręcone dlatego wszystko pokazane i omówione jest w filmiku do którego link jest na początku posta. Więc to jest dodatkowy materiał dla ciekawych. Podsumowując: koszt budowy stanowiska zamknął się dla mnie w kwocie 300zl, czas realizacji od pierwszego pomysłu do zbudowania całości i upewnienia się że wszystko jest sprawne to 6 miesięcy. Tak oto prezentuję się kierownica i jej działanie w grze Forza Horizon 4 Na koniec pytanie głownie do administratora, czy i kiedy będzie znowu dostępny konkurs Opisz elektroniczne DIY i odbierz 50 zł rabatu do Botland?

Cześć razem z kolegą pracujemy nad robotem na konkurs RoboRave w łęgowie. Robot będzie startował w kategori firefighting. Będzie miał za zadanie zgaszenie 4 losowo rozmieszczonych świeczek na wysokości od 10cm do 45cm. Jest opart na arduino a za szkielet posłużą nitowane płytki. Dodatkowe elementy takie jak zaokrąglenia rogów podstawy pochodzą z drukarki 3d. Gdy robot będzie gotowy wstawię dokładniejszy opis.

Mam w domu licznik prądu starego typu. Kiedy rachunki za prąd wzrosły powyżej 150 zł / mieś stwierdziłem, że czas na poszukiwanie przyczyn tego stanu rzeczy. Zacząłem od chińskiego watomierza, który doprowadził mnie do amplitunera Technics który w trybie standby zżera 30W. Byłem jednak ciekaw ile pobiera cały system monitoringu, lampy ogrodowe, NAS i kocioł itp. w rozkładzie godzinowym. Rozważałem zmianę taryfy z G11 na G12 lub G12W. Potrzebowałem danych. Ręczne spisywanie stanów licznika jest nużące i nudne. Przyszedł czas na emeocv - Electric meter with OpenCV. To darmowa biblioteka udostępniona na github. Pozwala na odczyt licznik na podstawie analizy zdjęć i zapis do RRD (Round Robin Database). Program napisany jest w C++ i korzysta ze znanej biblioteki OpenCV. Uruchomienie odczytów zajęło mi sporo czasu i nie dawało satysfakcjonujących wyników z uwagi na potrzebę dostosowania wielu zmiennych i rekalibracji po nawet delikatnej zmianie położenia kamerki. Przyszedł czas na instalację IDE pod C++ i wydanie własnej wersji programu. Krótka lista ficzerów: analiza zdjęć licznika dostarczanych z kamerki trening algorytmu poprzez ręczną klasyfikację przykładowego materiału zapis danych do CSV wewnętrzna kontrola jakości danych możliwość zapisu zdjęć do plików i późniejszą analizę statystyki Przejdźmy do rzeczy. Potrzebujesz: Raspberry PI (Zero, Zero W, testowałem też na RPI4b) z kartą pamięci. Alternatywnie: wystarczy dowolny komputer z pochodną Debiana (np. Ubuntu albo Linux Mint) oraz telefon komórkowy z Androidem. Kamerki (ja korzystałem z ArduCam OV5647 5Mpx) Uchwytu do kamerki - ja skorzystałem z połamanego uchwytu do telefonu (można kupić na allegro za 5-10 zł) Źródła światła (np.Lampka LED za mniej niż 5 zł) - musiałem dodać do niej rezystor bo świeciła zbyt mocno ja potrzebowałem hub'a USB żeby zasilić lampkę i malinkę z jednego zasilacza (koszt ok 10zł) Kolorowych karteczek samoprzylepnych Aplikacji Emeocv2 (moja własna wersja aplikacji wspomnianej powyżej) Dobrego nastroju i trochę czasu Wersja dla Raspberry PI Przygotowanie sprzętu: zamocuj kamerkę na statyw lub uchwyt, podłącz do malinki, ustaw światło tak aby niezależnie od światła dziennego licznik był równomiernie oświetlony. Ważne żeby nie świecić na wprost na szybkę licznika, bo pojawią się silne refleksy które utrudnią odczyt. Potem przyklej do licznika dwa kolorowe (najlepiej niebieskie) markery z karteczek samoprzylepnych (jeśli będą odpadać - użyj taśmy dwustronnej). Dzięki nim pogram bedzie w stanie ustalić obszar na którym znajdują się cyfry do analizy. Na zdjęciu poniżej widać przykładowy setup. Nie jest to za piękne ale to nie dzieło sztuki Instalacja: 1. Zainstaluj czystego Raspbiana na swoje malince 2. Podłącz kamerkę do Raspberry PI i włącz poprzez komendę raspi-config 3. Połącz się z RPI przez SSH (lub VNC) i pobierz Emeocv2 z https://github.com/wof2/emeocv2 4. Wejdź do katalogu głównego Emeocv2 i uruchom: ./debian_ubuntu_dependencies.sh Skrypt pobierze potrzebne zależności (przede wszystkim OpenCV) 5. Zbuduj make RELEASE=true 6. Wejdź do katalogu Release chmod +x emeocv 7. Zrób trochę zdjęć z kamerki aplikacją raspistill i zapisz pliki .png do wybranego katalogu. Hint: jeśli twój licznik znajduje się w pomieszczeniu gdzie zmieniają się warunki oświetlenia to jak będziesz wygładzał parametry najlepiej skorzystaj z trybu timelapse żeby zebrać zdjęcia z całej doby (np. co 15 min.). Najlepiej rób zdjęcia w rozdzielności nie większej niż 800x600. 8. Uruchom aplikację w trybie 'adjust' (najlepiej przeczytaj help do komendy - opal ją bez parametrów: ./emeocv) wskazując katalog w którym zapisałeś wcześniej zdjęcia. Pewnie analiza zakończy się błędem - musisz dostosować kilka parametrów - w katalogu Release edytuj plik config.yml. Najważniejsze parametry to: rotationDegrees: 0 #obraca obraz przed analizą cannyThreshold1: 120 # dolna granica dla algorytmu znajdowania konturów dostosuj metodą prób i błędów. Możesz zapisywać plik yml w trakcie analizy w trybie 'adjust' - co zdjęcie konfiguracja wczytywana jest ponownie. cannyThreshold2: 260 # górna granica znajdowania konturów. digitYAlignment: 20 # maksymalne różnie z położeniu kolejnych cyfr w osi Y mierzone w pikselach. counterMarkerHLOW: 85 # kolor markera (karteczki) w skali HSL (poczytaj w necie). Domyślne wartości ustawione są na detekcję niebieskiego. Wartość H (Hue) min. counterMarkerHHI: 110 # jak wyżej tylko max counterMarkerSLOW: 120 # wartość minimalnego nasycenia (Saturation) counterMarkerVLOW: 120 # minimalne V (Value) koloru karteczki. maxImageHeight: 600 # automatyczne przeskalowanie w dół - ustaw jeśli karmisz program dużymi obrazkami. digitCount: 7 # Łączna liczba cyfr na liczniku (łącznie z tą po przecinku) 9. Kiedy będziesz miał satysfakcjonujące wyniki z wcześniej zapisanych zdjęć to pora na trening naszego algorytmu. Uruchom emeocv z opcją -l (Learn). Teraz program będzie pokazywał serię zdjęć i pytał cię o klasyfikację zdjęć poszczególnych cyfr do skali 0-9. Potrzebujesz z grubsza tyle samo próbek dla każdej z cyfr. Możesz skorzystać z opcji emeocv -p żeby pokazać statystyki nauki. ./emeocv -p OCR stats: Trained responses: 1094 Trained responses histogram: Digit '0'->167 Digit '1'->184 Digit '2'->152 Digit '3'->148 Digit '4'->64 Digit '5'->60 Digit '6'->60 Digit '7'->112 Digit '8'->73 Digit '9'->74 10. Pora na automatyczne rozpoznanie cyfr na całym zbiorze zdjęć i pokazanie wyników ./emeocv -t -i obrazki/ -vDEBUG -s 10 11. Jeśli wyniki są ok to produkcyjnie odpalamy robienie zdjęć (np. co 2 minuty), analizę i wyplucie wyników do CSV. Służy do tego opcja -w (Write). Dla kamerki raspberry PI polecam wykorzystanie operacji -k, która pobiera zdjęcia z wyniku działania komendy w pliku config.yml. Domyślnie jest to raspistill czyli miniprogram na raspbianie do robienia zdjęć: cliCaptureCommand: raspistill -w 800 -h 600 -n -o Teoretycznie możesz tu nawet wsadzić pobieranie zdjęć z innego urządzenia. Alternatywnie użyj operacji -c (czyli Camera, podaj nr kamery np. -c0). Opcja wykorzystuje API openCV do odczytu z kamery. Mnie się ta opcja nie sprawdziła bo zdjęcia wychodziły albo za ciemne, albo poszczególne odczyty bardzo różniły się od siebie. 12. Wyniki będą się pojawiać w pliku emeocv.csv w katalogu Release. Patrz w logi emeocv.log i nie przejmuj się jeśli po kilkunastu przeanalizowanych zdjęciach plik jest pusty. Program cache'uje wyniki z ostatnich chyba 12 wyników i dopiero kiedy uzyska sensowną niemalejącą serię odczytów to dokonuje zapisu do pliku. Plik CSV możesz potem wciągnąć gdzie chcesz np. do arkuszy Google. Skorzystaj z mojego. Więcej informacji znajdziesz na https://github.com/wof2/emeocv2 Wersja z wykorzystaniem telefonu komórkowego - wkrótce

Cześć, jesteśmy grupą studentów, którzy na swój projekt inżynierski postanowili stworzyć niedużego robota sterowanego za pomocą interaktywnej maty. Robot sterowany jest za pomocą sekwencji, które wprowadzamy na wyżej wymienionej macie. Możemy dawać mu proste komendy pozwalające na poruszanie się. Alternatywnym trybem jest jazda swobodna pozwalająca na sterowanie robotem w czasie rzeczywistym. Mata jest urządzeniem posiadającym układ przycisków 4x4 i ekran pokazujący aktualnie wpisywaną sekwencję. Posiadając podstawową wiedzę na temat programowania i elektroniki, będziesz mógł skonstruować taki zestaw sam, w zaciszu swojego domu. Bardziej szczegółowe informacje na temat samego projektu znajdziesz w samym poradniku. Repozytorium jest podzielone na pięć folderów. Dzielą się one na: Kod robota - znajduje się tu gotowy kod, dzięki któremu robot będzie w stanie się poruszać. Kod maty - znajduje się tu gotowy kod, dzięki któremu będziemy w stanie wysyłać komendy z maty do robota. Schemat robota - wymagane pliki do zamówienia płytki pcb do robota. Schemat maty - wymagane pliki do zamówienia płytki pcb do robota. Instruktaż - szczegółowy poradnik zawierający wymagane materiały oraz opis budowy robota i maty. Zalecamy z zapoznaniem się dokładnie z poradnikiem przed próbą konstrukcji. Spis treści znajdziesz w pliku README w folderze "Instruktaż". Powodzenia! Chcielibyśmy tutaj jeszcze dodać, że wykonując projekt trzeba liczyć się z pewnymi wydatkami. Orientacyjne koszty na dzień 16 stycznia 2020: Robot - koszt wszystkich części robota to około 130zł, jeśli kupujemy na botlandzie. Można zmniejszyć koszta kupując części na przykład na aliexpress, jednak wydłuży to czas w jakim części do nas przyjdą. Mata - koszt wszystkich części maty wynosi około 205zł, podobna sytuacja jak z częściami u robota, koszty można zmniejszyć kupując części na przykład z allegro lub aliexpress. Zdjęcia końcowe produktów: Robot Mata Więcej informacji na temat projektu oraz poradnik ze wszystkimi potrzebnymi plikami znajdują się w repozytorium PS. Schemat do robota zostanie jeszcze zaktualizowany w ciągu kilku najbliższych dni, ponieważ wykryliśmy błąd. Mogą również nastąpić mniejsze zmiany w samych opisach.

Cześć wszystkim. To mój pierwszy temat na tym forum, Więc przy okazji witam wszystkich Pokaże wam dzisiaj bardzo prosty sposób wykorzystania Raspberry Pi jako konsoli do gier, ja osobiście dzięki temu projektowi zacząłem interesować się elektroniką. O ile sama elektronika nie jest tutaj zbyt zaawansowana to będziemy potrzebować minimalnych umiejętności posługiwania się elektronarzędziami. Zaczynamy. Na początku potrzebujemy Raspberry Pi, Ja osobiście użyłem Raspberry Pi 3 B+ ponieważ pozwala nam zagrać w gry z lepszą grafiką, nawet niektóre tytuły z PSP, jak i w miarę wygodnie korzystać z przeglądarki internetowej. Możecie jednak bez problemu korzystać ze słabszych wersji. Oprogramowanie naszej konsoli znajdziecie w tym linku Retropie możecie też użyć podobnej wersji oferującej praktycznie to samo z tego linku Recalbox Jednak w tym poradniku skupię się na tej pierwszej. Porównanie obu znajdziecie na Youtube. Na temat instalacji samego oprogramowania nie będę pisał bo jest to dość proste i wszystko znajdziecie w tym linku instalacja Powiem jedynie żeby oprócz konsoli nie zapomnieć o możliwości przejścia do Rasbiana, znajdziecie też filmy jak uruchomić dodatkowe konsole i wgrać kodi. O ile tutaj wszystko jest jasne, to trudniejsza częścią jest zabudowa naszej konsoli. Osobiście użyłem Starego automatu który znalazłem na śmietnisku .Nie była to maszyna do gier arcade, a tak zwany jednoręki bandyta, taki jak jak na zdjęciu numer 2 (niestety nie mam zdjęcia jak wyglądał przed). Jednak nie każdy ma do takiego dostęp dlatego wrzucam wymiary mojej, byście mogli wyciąć taką np ze sklejki i poskładać samemu. Jeśli jest to dla was za duży kawał mebla to znajdziecie w na Youtube czy w Google projekty trochę bardziej poręcznych, ale już nie robiących takiego wrażenia. Jako że ja swoją przerabiałem musiałem najpierw zrobić w naklejce na szybie wycięcie na monitor (17cali od starego komputera) i pozbyć się pozostałych w środku resztek starego systemu. Później musimy zamontować przyciski i joystick, są w pełni kompatybilne z konsolą. W moim przypadku zostawiłem 2 działające przyciski Start i Payout z oryginału. Mała rada by przedni panel zrobić otwierany, w przypadku drobnych modyfikacji nie musimy odsuwać szafy od ściany. Trzeba zadbać teraz o audio, u mnie sprawę załatwia mała wieża podłączona pod Raspberry, z oddzielnym wyjściem aux by podłączyć telefon. Otwory na głośniki należy wyciąć w płycie. Nie zapomnij o wnetylatorach i otworach wentylacyjnych. Ponieważ w zamkniętej obudowie potrafi się zrobić gorąco. Ładnie pochowaj, wyprowadź kable i zamontuj raspberry. W przednim panelu zamontowałem atrapę komputera dla wyglądu. Wyprowadź też kable usb by można było podłączyć pady. Ja schowałem je w miejscu na wypłatę monet. W schowku na dole jest szuflada na różne rzeczy jak i mała schładzarka do napojów. Do tego użyłem podobnego zestawu zestawu chłodzącego. Daję radę, ale bardziej do podtrzymywania zimnej temperatury, max udało mi się osiągnąć 13 stopni dlatego polecam użyć większego, trochę droższego zestawu. Schładzarkę należy czymś wyłożyć by zapewnić izolację i w miarę szczelnie zamknąć by nie uciekała nam temperatura. Ja użyłem starej karimaty ale są na pewno lepsze sposoby. Naszą szafę dobrze jest wyłożyć matami głuszącymi dla cichej pracy. Na końcu montujemy Ledy. Projekt można rozwijać o np. licznik monet, panel dotykowy i co tylko przyjdzie do głowy. W przyszłości mam zamiar poprawić lodówkę by działała lepiej, zmienić monitor i dodać trochę więcej przycisków. Mam nadzieję że projekt wam się podoba. Czekam na wasze sprzęty grające.

Dziś sprzątałem w szafce i znalazłem starą pozytywkę z kartki urodzinowej, niestety bez głośniczka. Pomyślałem żeby coś z tym zrobić i wyszło to: na tym zdjęciu jest układ scalony pozytywki, a na tym stare słuchawki. Składniki to: Stare słuchawki, pozytywka z kartki urodzinowej, folia alumniowa, gumka recepturka, taśma klejąca. Wszystko działa w słuchawkach słychać "twinkle, twinkle little star".

Idea działania Komora jonizacyjna, to urządzenie składające się z dwóch elektrod do których doprowadzane jest stałe napięcie, co powoduje powstanie pola elektrycznego w jej środku. Gdy kwant promieniowania "uderzy" w atom gazu znajdującego się w komorze, "rozbija" go na dwa jony (dodatni i ujemny), które są przyciągane do elektrod (dodatni do ujemnej i vice versa). Mierząc prąd płynący między dodatnią, a ujemną elektrodą, będzie on proporcjonalny do ilości tych jonów, zaś to będzie proporcjonalne do mierzonego promieniowania. Utrudnieniem jest, że wspomniane prądy są małe, więc wymagają dużego wzmocnienia, co zaś wymaga m.in. starannego filtrowania zasilania, oraz ekranowania, by urządzenie się nie wzbudzało. Poniżej znajduje się schemat blokowy prezentowanego rozwiązania. Część elektroniczna Pierwotnie do wytworzenia napięcia polaryzującego, miałem w planach użycie przetwornicy, jednak okazało się, że napięcie 12V z baterii jest wystarczające. Sygnał z komory trafia do wzmacniacza transimpedancyjnego, w pętli sprzężenia znajdują się szeregowo dwa rezystory o wartości aż 50G. Połączenie owych rezystorów, elektrody komory jonizacyjnej i nóżki wzmacniacza musi być wykonane w powietrzu, by uniknąć pasożytniczych rezystancji. Poniżej znajduje się render w KiCADie, oraz rzeczywiste urządzenie (wiem, fotka jest dość niskiej jakości). Część programistyczna Sygnał analogowy trafia do przetwornika ADC, i jest zbierany przez procek - tu użyłem dość mało popularnego STM8. Zaskoczeniem było dla mnie, że GCC nie obsługuje tych procesorów, zaś poświęcony im SDCC nie umie wycinać z binarki funkcji, które nie są używane! Do komunikacji z hardwarem użyłem stdperiph. Komunikacja z światem zewnętrznym jest jednokierunkowa (urządzenie wysyła pomiary co kilka sekund) za pomocą UARTa. Założeniem było, by urządzenie można było pozostawić same sobie i zdalnie je flashować, czy też pobierać z niego dane. W skrócie, wolę programować leżąc w łóżku, niż garbiąc się nad stołem pełnym kabli :) Zostało to zrealizowane przez dodanie Raspberry Pi, do której podpięty jest zarówno programator, jak i przelotka UART/USB. Soft na procka napisałem w C. Pobieranie danych po stronie maliny jest wykonywane przez skrypt w Pythonie, dane są wizualizowane skryptem w R. Użyłem R, mimo, że Python też ma biblioteki do tworzenia wykresów, bo bardzo podobają mi się wykresy w R. Dokumentacja powstała w LATEXie. Całość dostępna jest na GitHubie - zapraszam do odwiedzenia Wyniki Poniżej znajdują się dane pomiarowe zebrane za pomocą urządzenia.

Od kiedy tylko ludzie zaczęli interesować się akwarystyką od tego momentu postanowili na każdym kroku ułatwiać sobie pracę. Powstawały coraz to nowsze urządzenia – napowietrzacze, filtry, oświetlenia i tym podobne. Także w tej dziedzinie pojawiły się urządzenia w pełni zautomatyzowane (sterowane za pomocą różnego rodzaju przełączników oraz czujników). Przykładem takiego rozwiązania był chociażby sterownik akwariowy “Skalar”. Jako że powstał on w czasach gdy o diodach mało kto słyszał a sterowanie PWM już chyba nikt postanowiłem stworzyć własny sterownik akwariowy Bella. Jest to kompletny sterownik oparty na Arduino Nano v3. Sterownik akwariowy Bella – lista materiałów do budowy Obudowa uniwersalna Z1W Panel przedni MN-Tech Panel tylny MN-Tech Płytka prototypowa Bella Compact 1.1 moduł pod driver PWM firmy Meanwell (5 kanał) – opcjonalny arduino nano wraz z programem sterownika akwariowego Bella zegar ds1307 wyświetlacz LCD 20×4 znaki na szynie I2C termometr DS18b20 wodoodporny na kablu – 1 szt drivery firmy Meanwell serii LDD (dowolny model) (max 5 szt) przekaźnik 1 kanałowy – 2 szt przekaźnik 4 kanałowy – 1 szt kable połączeniowe FF długości 20cm do podłączenia modułów (30 szt – liczone z zapasem) gniazdo na goldpin 3 pinowe – 8 szt gniazdo na goldpin 4 pinowe – 2 szt (do wyświetlacza) gniazdo na goldpin 5 pinowe – 1 szt (do klawiatury) gniazdo na goldpin 6 pinowe – 2 szt (przekaźnik 4 kanałowy) zworka 2 pinowa (używana w przypadku braku sondy pH) przycisk chwilowy – 4 szt (jako klawiatura) włącznik kołyskowy okrągły – 2 szt gniazdo montażowe płaskie (GS-035) – 6 szt gniazdo zasilające na kabel ósemka – 1 szt gniazdo + wtyk 3 pinowy mini CB (termometr) gniazdo + wtyk 2 pinowy mini CB do podłączenia zasilania driverów 2x gniazdo + 2x wtyk 4 pinowy CB na listwę led (każde na 2 kanały oświetlenia) lub 1 gniazdo CB 8 pinowe na 4 kanały gniazdo montażowe do zasilania arduino 5,5/2,1 gniazdo bezpiecznikowe – 1 szt śruby czarne M3 długość 12mm – około 30szt nakrętki M3 – około 60 sztuk Oświetlenie Najważniejszym założeniem sterownika akwariowego Bella było oczywiście sterowanie oświetleniem. Sterownik obsługuje 5 kanałów PWM. Na samej płytce jest miejsce na zamontowanie 5 driverów z firmy Meanwell (dowolnych od LDD-300L do LDD-1500H). 4 z nich znajdują się na płytce natomiast piąty można zamontować osobno na dodatkowej płytce. Napięcie zasilania driverów jest w zakresie od 12 do 48V. Na płytce zostały wyciągnięte piny pwm oraz masy do podłączenia dodatkowych driverów. Moc każdego kanału można ustawić dowolnie w granicy 0-100% (wartości 0-255 na wyświetlaczu). Wszystkie kanały włączają się jednocześnie i gaszą o tej samej godzinie (wyjątkiem są kanały 1 i 2, które w przypadku ustawienia oświetlenia nocnego gaszą się dopiero o północy. W przypadku kiedy moc któregoś z kanałów jest zmniejszona jego ściemnianie / rozjaśnianie działa tak samo długo lecz jest proporcjonalnie wolniejsze (skoki są mniejsze). Długości i zakresy które można ustawić w tym dziale zostaną opisane w ostatnim akapicie “Zakresy”. Termostat Kolejnym punktem jest zastosowanie wodoodpornego termometru DS18b20 i możliwość podłączenia do niego dwóch niezależnych urządzeń (np grzałki oraz chłodnicy czy też wentylatora). Jak w poprzednim punkcie zakresy zostały opisane na końcu. W przypadku awarii / odpięcia termometru temperatura na wyświetlaczu znika (zostaje zastąpiona przez znaki –. Dodatkowo w ramach zabezpieczenia w takim przypadku gniazda zarówno grzania jak i chłodzenia zostają odłączone od zasilania. W przypadku tej funkcjonalności mamy dostępne 2 zmienne. Pierwsza to temperatura (oznaczająca temperaturę dolną) poniżej której uruchomiona zostanie grzałka. Druga to histereza. Główną wartością jest temperatura – jest to deklarowana wartość dolna poniżej której uruchomiony zostanie przekaźnik odpowiadający za grzałkę. Na wyświetlaczu zmieni się opis z G-OFF na G- ON. Temperatura będzie rosła do momentu przekroczenia 1x histerezy w górę. W przypadku jeśli temperatura przekroczy wartość zadaną + 2x histerezę uruchomi się chłodzenie i będzie działać do momentu w którym włączyło się grzanie (T+H). Stycznik 1 oraz stycznik 2 Stycznik 1 może zostać ustawiony w 2 trybach – pierwszym z nich jest to tryb pracy do sterowania elektrozaworem do CO2 (sterowanie uruchamia się automatycznie po podłączeniu sondy pH). Drugim trybem jest uruchamianie się 1x dziennie na dowolny okres (od 1 minuty do 23 godzin i 59 minut). W przypadku gdy nie ma podpiętej sondy pH do sterownika należy zrobić mostek pomiędzy pinem A7 a pinem GND – program automatycznie zmienia działanie stycznika na tryb pracy 1x dziennie. Stycznik 2 działa tylko jako uruchamiany 1x dziennie (jak wyżej). Stycznik 3 oraz stycznik 4 Działają one automatycznie w zależności od pór dnia. Stycznik numer 3 uruchamia się w momencie rozpoczęcia świtu i wyłącza w momencie gdy kończy się zmrok. Stycznik numer 4 uruchamia się tylko w czasie trwania dnia. Sonda pH Program obsługuje sondy pH opisane w tym artykule. Podpinana jest ona do pinu A7. Za jej pomocą sterowany jest stycznik numer 1 do którego można podpiąć jak pisałem powyżej elektrozawór dozujący CO2. W momencie w którym nie mamy podpiętej sondy pH należy zewrzeć piny A7 oraz GND. Dzięki temu stycznik nr 1 przełącza się na działanie 1x dziennie. Wartości które możemy zmieniać to dolna granica pH oraz histereza. Po przekroczeniu górnej granicy uruchomiony zostaje stycznik (do którego można podłączyć elektrozawór dozujący CO2) i działa on do momentu obniżenia pH poniżej zadanej wartości. Oświetlenie awaryjne Pin analogowy A6 został przygotowany jako uruchamianie oświetlenia awaryjnego. W przypadku gdy pin zwarty jest do masy (za pomocą rezystora 10kOhm program działa w normalnym trybie. Gdy włącznik zostanie uruchomiony i zwarty do pinu 5V oświetlenie zacznie świecić na około 50% mocy (na tyle mocno żeby było widać lecz aby nie oślepiać). W tryb pracy awaryjnej zostaną uruchomione kanały 1 oraz 2. Do uruchomienia oświetlenia awaryjnego służy przycisk na boku obudowy (z przodu) po stronie wyświetlacza. Wyłącznik oświetlenia Istnieje także możliwość wyłączenia całkowicie napięcia podawanego na diody. Do tego celu służy przełącznik znajdujący się z boku obudowy (od strony wyświetlacza z tyłu). Dzięki temu możemy w sytuacji w której jest potrzeba odpięcia oświetlenia od sterownika odłączyć całkowicie zasilanie driverów. Wyświetlacz LCD Sterownik akwariowy Bella oferuje dwa tryby działania. Pierwszym z nich jest tryb wyświetlania informacji znajdujących się na sterowniku. Poniżej znajduje się właśnie taki układ. Na żółto zostały oznaczone pola odpowiednio od góry: Grzałka, Wentylator, Stycznik 1 (jeśli używamy sondy pH zmienia się jego nazwa z S na C – można podpiąć do niego elektrozawór CO2) oraz Stycznik S2. Styczniki S3 oraz S4 (ich godziny działania) wyświetlane są w menu rotacyjnym na dole ekranu. Kolejnym trybem w jakim pracuje ten sterownik akwariowy jest tryb menu. Aby go uruchomić należy jednocześnie przytrzymać przyciski + oraz – (góra i dół). W tym momencie układ wyświetlacza zmieni się całkowicie na prezentowany poniżej: Funkcje menu (nazwa, dostępne wartości oraz ich skoki) W trybie ustawień zmieniają się dwa dolne wiersze na wyświetlaczu. Na górnym jest informacja o aktualnie zmienianej funkcji oraz jej wartości. W dolnym rzędzie pokazany jest dostępny zakres w jakim może być on zmieniany. Dokładna struktura menu zakresy oraz skoki są dostępne w tabeli poniżej. Po uzyskaniu maksymalnej wartości (dla przykładu PWM1 – 255) jeśli nadal będzie włączony przycisk + wartości będą liczone dalej od najniższej. Podobnie dzieje się w przypadku uzyskania najniższej wartości i trzymania przycisku -. W tym przypadku wartość zmieni się na największą. Więcej informacji znajdziecie w filmie:

Sam tytuł mówi prawie wszystko na temat tej zabawki. Co do genezy to od jakiegoś czasu miałem chęć zrobić pada opartego o arduino. Sam pad nie miał służyć do grania a bardziej do sterowania czymś innym. Całość najpierw powstała w SimulIDE Tak jak widać do każdego przycisku są przypisane diody czyli 4 po lewej jedna po prawej (plus led na pinie13) i cztery diody sygnalizacyjne na środku. Po dostarczeniu zasilania diody zaświecają się jedna po drugiej a naszym celem jest wcisnąć odpowiadający danej diodzie przycisk co powoduje jej zgaszenie. Jeśli nie wciśniemy przycisku lub wciśniemy go po czasie zapala się dioda sygnalizacyjna. Możemy pominąć trzy diody a przy czwartej jest game over . W raz z postępem rozgrywki diody gasną i zapalają się coraz szybciej. Cel był taki żeby rozgrywka była możliwie krótka a stopień trudności narastał dając nam odczuć wyraźną zmianę. tak wygląda efekt końcowy. Chciałem kupić diody w kształcie kwadrat 12x12mm ale nie było ich w sklepie więc trudno. Za brakujące elementy zapłaciłem 7 zł resztę miałem. W załączniku przesyłam plik do simulIDE wraz z kodem (całym). Można skompilować i wgrać bezpośrednio z simulIDE i zobaczyć jak to działa w symulacji. void setup() { Serial.begin(9600); DDRC = 15; // A0..A3 Output DDRB = 48; //D8...D11 INPUT, D12 and D13 Output PORTB = 15; //D8...D11 High impedance DDRD = 60; //D2...D5 OUTPUT PORTD = 192; //D6 D7 High impedance PCICR = 5; // enable pin change interrupt bank 0 and 2 PCMSK0 = 15; //enable pin change interrupt PCINT0...PCINT3/D8...D11 PCMSK2 =192; // enable pin change interrupt D6 D7 } void loop() { start(randomPin,ledOn,ledOff); } ISR(PCINT0_vect) { for (byte i=0; i<4; i++) { if (bitRead(PINB,i)==0 && bitRead(PIND,2+i)==1) {score++; bitClear(PORTD, 2+i);} } } ISR(PCINT2_vect) { for (byte i=0; i<2; i++) { if (bitRead(PIND,i+6)==0 && bitRead(PINB,i+4)==1) {score++; bitClear(PORTB,i+4);} } } Polecam zrobienie podglądu w rejestry (jeśli ktoś wcześniej tego nie robił) z poziomu simulIDE naprawdę bardzo przydatna sprawa. I to by było na tyle. A co do samego refleksu to udało mi się zgasić ponad 100 diod. Pin_interruptPad.zip

Arduino jest taką fajną platformą, że chyba podoba się tylko osobom zainteresowanym. Dlatego też moja żona zawsze skacze z radości, gdy dokupuje sobie nowe przekaźniki, czujniki czy też „cholerne kable walające się po szafkach”. Ja natomiast uwielbiam wykonywania przedmiotów użytkowych, mających zastosowanie w życiu codziennym. Wiem, że system podlewający zioła nie jest niczym nowym i skomplikowanym, jednakże wbrew pozorom dla człowieka nie mającego wiele wspólnego z programowaniem i elektroniką, może być kłopotliwe. Tym bardziej, że informacje ułatwiające złożenie takiego zestawu są rozproszone w sieci i nie znalazłem jeszcze dobrego tutorial -a po polsku. Dlatego postaram się opisać to jak najdokładniej, aby ktoś taki jak ja mógł to zrozumieć Projekt na początku miał kilka założeń: Znalezienie doniczki, która będzie dobrze wyglądała (nie zostanie skazana na banicję przez innego mieszkańca) Doniczka musi mieć zbiorniki na wodę na tyle duże, żebym nie musiał martwić się podlewaniem ziół w kuchni, które umierały mi bardzo szybko – albo za mało wody albo odwrotnie. System podlewania ma być indywidualny dla każdego rodzaju z ziół i działać raz lub dwa dziennie. Wszystko musi być najtańsze jak się da. Projekt musi dobrze wyglądać. Znalezienie odpowiedniej doniczki, która zmieści się na szafce (i będzie dobrze wyglądać) okazał się niemożliwy do zrealizowania. Nic takiego na rynku nie ma, dlatego też musiałem zrobić ją sam. Najkorzystniejszym cenowo materiałem okazało się PCV o grubości 3 mm. Występuje w kolorze białym i czarnym, są sklepy internetowe gdzie możemy zamówić już przycięte formatki. Poniżej pokazuję projekt doniczki i rozpisane wielkości formatek. Formatki z PCV potrzebne do wykonania doniczki ze zbiornikiem wody (wymiary w mm, grubość 3 mm): 183 x 200 mm – 2 szt 400 x 180 mm – 2 szt 400 x 200 mm – 1 szt 392 x 120 mm – 3 szt Zdjęcia i projekt: Elementy kleimy najpierw kropelką/super glue lub innym klejem kontaktowym. Później uszczelniamy połączenia poprzez nakładanie kleju do rur PCV (z atestem dla instalacji wodnej) za pomocą strzykawki. Po prostu nabieramy klej i grubą warstwę wciskamy w szczeliny. Klej schnie 24h, a każdy z elementów trzeba zabezpieczyć oddzielnie, co więcej nie ma możliwości aby zrobić to już po złożeniu doniczki – nie będziemy mieć dostępu do niektórych krawędzi. Dlatego uszczelniać klejem do PCV należy etapami. Na końcu warto zrobić test szczelności, w moim przypadku robiłem 3 poprawki. Również warto przed wklejeniem tylnej ściany doniczki zamontować do niej pompki wody oraz wyprowadzić okablowanie na zewnątrz. W moim przypadku po prostu wywierciłem dziurę, którą uszczelniłem klejem do PCV. Pompki mogą być dowolne, pracujące z odpowiednim napięciem dla naszego źródła zasilania (u mnie 5V) Ponieważ doniczka z PCV nie spełnia przynajmniej dwóch punktów z założeń projektu. Musiałem wykombinować osłonkę, która będzie wodoodporna i umożliwi dolewanie wody od góry pojemnika. Padło na hexagonalną sklejkę, akurat najdroższy z elementów tego projektu. Formatki, osłonka drewniana (wymiary w mm, grubość 15 mm): 220 x 215 – 2 szt 415 x 215 – 1 szt 415 x 40 – 1 szt 415 x 190 – 1 szt 50 x 415 – 1 szt 35 x 415 – 1 szt Wszystko jest połączone na konfirmaty bo tak mi pasowało wizualnie. Można zastosować też wkręty lub po prostu ją skleić na kołki. Elementy elektroniczne: Wemos D1 mini (lub inna płytka oparta na ESP8266, np. NodeMCU) Czujnik wilgotności gleby Przekaźnik z logiką 3,3V Moduł z zasilaniem 5v i 3,3V Pompki akwarystyczne zasilane z 5V Przetwornik ADC - ADS1115 Tylna ściana doniczki specjalnie ma niepełne plecy, aby łatwo było zamontować całą elektronikę. Do sterowania wykorzystałem D1 Mini oparty na ESP8266 ze względu na wbudowane wifi. Ponieważ wykorzystuje 3 sztuki czujników wilgotności gleby, niezbędny był przetwornik ADS1115, który może odczytywać sygnał ADC dla czterech urządzeń. To ma znaczenie bo D1 Mini mógłby obsługiwać tylko jeden z nich, więc musiałbym w projekcie wykorzystać aż 4 takie urządzenia. Dodatkowo wprowadziłem zewnętrzny układ zasilania (pompki nie dawały rady przy natężeniu prądu z D1) oraz przekaźniki uruchamiające pompki w zależności od wilgotności. Sterowanie oparłem na gotowym rozwiązaniu ESP Easy z którego korzystam już przy innych czujnikach i które trochę już znam. Tak jak pisałem wcześniej, nie potrafię programować i nie to mnie kręci w tej platformie. Natomiast ESP Easy posiada web UI i ogólnie jest łatwo konfigurowalne bez znajomości języka programowania. W tym projekcie jedyne czego trzeba się nauczyć to reguły, banalnie proste do zrozumienia. Instalacja i konfiguracja jest dobrze opisana na stronie głównej projektu: https://www.letscontrolit.com/wiki/index.php/ESPEasy Tak wygląda strona z urządzeniami w ESP po odpowiedniej konfiguracji. Pierwsze trzy to czujniki wilgotności, kolejne trzy to przełączniki do sterowania przekaźnikami uruchamiającymi pompki. Jest jedna rzecz, której nie znalazłem w żadnym poradniku dotyczącym przygotowania systemu do podlewania kwiatków. Jest to kalibracja czujników. Powinno to być oczywiste i logiczne, jednak dla mnie nie było. Na początku przyjąłem, że wartości maksymalne przetwornika należy przyjąć jako referencyjne i na podstawie tego określać procent wilgotności gleby. Mój błąd był większy niż moje samozadowolenie. Dopiero po ciemnej stornie anglojęzycznego internetu znalazłem informacje o kalibracji i jej sposobie. Należy sprawdzić jego wskazania w suchej ziemi oraz w mokrej. Więc najlepszym sposobem jest wysuszenie odpowiedniej ilości w piekarniku: Zanotowaniu wskazań dla wysuszonej i ostygniętej ziemi ( przesypałem ją do słoika żeby odpowiednio wsadzić czujnik). A później powtórzeniu pomiarów dla ziemi mokrej ale bez stojącej gleby. Później wystarczy wpisać nasze wskazania w webUI ESP Easy, która ma już dwupunktową kalibrację dla przetwornika ADS1115 i wskazaniu naszych pomiarów. Przy pomiarze gdzie była sucha ziemia wpisujemy 0, przy mokrej 100. Dzięki temu mamy od razu podany wynik w procentach. Ostatnim etapem jest napisanie reguł sterujących podlewaniem. W moim przypadku codziennie o 7.00 rano dokonywany jest pomiar wilgotności gleby, jeśli wilgotność jest niższa niż 55% (lub 45% w przypadku jednego z nich) uruchamiana jest pompka na czas kilku sekund. Później odczekuje 30 sek i znowu dokonuje pomiaru. Jeśli wilgotność jest niższa, znowu dostarczana jest woda. Algorytm powtarza się łącznie 3 razy dla każdego z czujników. Wystarcza to spokojnie aby utrzymać odpowiednią wilgotność gleby. Oczywiście można było się pokusić o wprowadzenie zmiennych zależnych od odchylenia od normy. Nawet nie byłoby to bardzo trudne, jednakże całość miała być prosta. Reguły: On Clock#Time=All,07:00 do // codziennie o 7.00 rano wykoanć taskrun,1 // pomiar z zadania nr 1 if [Z1#Analog]<55 // sprawdzić czy jest niższy niż 55 pulse,14,0,20000 // jeśli jest to uruchomić pompkę na 20 sek, jeśli nie nie podejmuje zadań endif timerSet,1,30 // timer uruchominy na 30 sek aby woda mogła wsiąknąć taskrun,1 // pomiar z zadania nr 1 if [Z1#Analog]<55 // itd... pulse,14,0,10000 endif timerSet,2,30 taskrun,1 if [Z1#Analog]<55 pulse,14,0,8000 endif endon taskrun,2 if [Z2#Analog]<55 pulse,13,0,10000 endif timerSet,3,30 taskrun,2 if [Z2#Analog]<55 pulse,13,0,5000 endif timerSet,4,30 taskrun,2 if [Z2#Analog]<55 pulse,13,0,5000 endif endon taskrun,3 if [Z3#Analog]<45 pulse,12,0,10000 endif timerSet,5,30 taskrun,3 if [Z3#Analog]<45 pulse,12,0,5000 endif timerSet,6,30 taskrun,3 if [Z3#Analog]<45 pulse,12,0,5000 endif endon Pewnie kilka rzeczy zrobiłem w sposób trudniejszy niż można było to zrobić albo niezgodnie ze sztuką ale chyba to w tej całej zabawie jest najfajniejszego.

1. Wprowadzenie Od czasu do czasu każdej osobie związanej z elektroniką zawodowo lub hobbystycznie zdarza się mierzyć napięcie, czy też natężenie prądu elektrycznego. Przynajmniej z moich obserwacji tak wynika. Zazwyczaj pomiary takie dokonywane są przy użyciu wszelakiej maści multimetrów, czy oscyloskopów. Czasami może zaistnieć potrzeba zapisania wyniku pomiaru i w warunkach amatorskich przeważnie dokonywane jest to ręcznie. Zastanawiałem się, czy istnieje możliwość zautomatyzowania pomiarów i zapisu wyników, zwłaszcza że czasami mierzone wartości zmieniają się w czasie. Dodatkowo urządzenie to powinno być stosunkowo niedrogie i proste do wykonania. Po przejrzeniu zasobów Internetu i kilku naprawdę ciekawych rozwiązań postanowieniem zbudować urządzenie tego typu. Więc bez dalszej zwłoki chciałbym zaprezentować poręczny, przenośny rejestrator mocy, który zapisuje mierzone wartości na karcie SD. Autorem projektu jest GreatScott!, a oryginalna instrukcja jest dostępna tutaj. 2. Schemat Schemat połączeń jest dość prosty i bazuje na gotowych modułach. Sercem całego systemu jest pytka oparta o chip INA219B, który jest przeznaczony do mierzenia napięcia oraz prądu stałego DC przez magistralę I2C, a jego dokładność to do 1%. Układ obsługuje prąd do 26 VDC, a zasilany jest napięciem zasilania 3,3 V. Maksymalna różnica wejściowa wzmacniacza wynosi +/- 320 mV, co oznacza, że może mierzyć natężenie prądu do +/- 3,2 A. Przy 12-bitowym ADC rozdzielczość wynosi 0,8 A. 2.1. Schemat połączeń. 3. Części i narzędzia Aby wykonać projekt będą nam potrzebne następujące elementy: Arduino Pro Mini 328 - 5V/16MHz - 1 sztuka. Moduł INA219 - 1 sztuka. Ładowarka Li-Pol TP4056 pojedyncza cela 1S 3,7V microUSB z zabezpieczeniami - 1 sztuka. Akumulator Li-Pol lub akumulator Li-Ion - 1 sztuka, ja użyłem jednego ogniwa Li-Ion 18650 o pojemności około 2000 mAh. Wyświetlacz OLED niebieski graficzny 0,96'' 128x64px I2C - 1 sztuka. Moduł czytnika kart microSD - 1 sztuka. Płytka prototypowa - 1 sztuka. Złącze ARK raster 3,5mm 2 pin (+) - 1 sztuka. Mikroprzełącznik bistabilny ON-ON 7x7mm - 1 sztuka Lutownica, cyna, przewody i inne niezbędne narzędzia. Tu według własnego uznania i umiejętności. 4. Oprogramowanie Do Arduino należy załadować poniższy kod. #include <Wire.h> #include <Adafruit_INA219.h> #include <Adafruit_SSD1306.h> #include <SPI.h> #include "SdFat.h" SdFat SD; #define OLED_RESET 4 Adafruit_SSD1306 display(OLED_RESET); Adafruit_INA219 ina219; unsigned long previousMillis = 0; unsigned long interval = 100; const int chipSelect = 10; float shuntvoltage = 0; float busvoltage = 0; float current_mA = 0; float loadvoltage = 0; float energy = 0; File TimeFile; File VoltFile; File CurFile; void setup() { SD.begin(chipSelect); display.begin(SSD1306_SWITCHCAPVCC, 0x3C); ina219.begin(); } void loop() { unsigned long currentMillis = millis(); if (currentMillis - previousMillis >= interval) { previousMillis = currentMillis; ina219values(); TimeFile = SD.open("TIME.txt", FILE_WRITE); if (TimeFile) { TimeFile.println(currentMillis); TimeFile.close(); } VoltFile = SD.open("VOLT.txt", FILE_WRITE); if (VoltFile) { VoltFile.println(loadvoltage); VoltFile.close(); } CurFile = SD.open("CUR.txt", FILE_WRITE); if (CurFile) { CurFile.println(current_mA); CurFile.close(); } displaydata(); } } void displaydata() { display.clearDisplay(); display.setTextColor(WHITE); display.setTextSize(1); display.setCursor(0, 0); display.println(loadvoltage); display.setCursor(35, 0); display.println("V"); display.setCursor(50, 0); display.println(current_mA); display.setCursor(95, 0); display.println("mA"); display.setCursor(0, 10); display.println(loadvoltage * current_mA); display.setCursor(65, 10); display.println("mW"); display.setCursor(0, 20); display.println(energy); display.setCursor(65, 20); display.println("mWh"); display.display(); } void ina219values() { shuntvoltage = ina219.getShuntVoltage_mV(); busvoltage = ina219.getBusVoltage_V(); current_mA = ina219.getCurrent_mA(); loadvoltage = busvoltage + (shuntvoltage / 1000); energy = energy + loadvoltage * current_mA / 3600; } Kod oprócz podstawowych bibliotek wymaga dodatkowo: https://github.com/adafruit/Adafruit-GFX-Library https://github.com/adafruit/Adafruit_INA219 https://github.com/adafruit/Adafruit_SSD1306 https://github.com/greiman/SdFat Przed użyciem kart SD należy ją sformatować, najlepiej przy użyciu programu SD Memory Card Formatter. Ponieważ czasami karta sformatowania ręcznie spod systemu Windows może nie współpracować z czytnikiem. 5. Efekt końcowy Poniższe zdjęcia prezentują proces budowy i gotowy układ w działaniu. Podczas pracy na karcie SD generowane są 3 pliki tekstowe zwierająca pomiary. CUR.txt - dla natężenia, VOLT.txt - dla napięcia i TIME.txt - dla czasu w milisekundach. Wszystkie nowe wartości dopisywane są do już istniejących plików, nawet po resecie urządzenia. Dzięki czemu nie ma obawy o utratę danych. Dodatkowo wszystkie wyniki z chwili obecnej pomiaru są wyświetlane na ekranie OLED.

W zeszłym roku, jakoś przed świętami Bożego Narodzenia kupiłem gniazdka zdalnie sterowane za pomocą pilota na 433MHz. Kupiłem je głównie z myślą, żeby nie musieć się schylać każdorazowo przy wyłączaniu oświetlenia na choince. Któregoś dnia wpadłem na pomysł, żeby dorobić do tego sterowanie z pomocą smartfona i szczerze wątpiłem, że mi się uda. Ale się udało! W elektronice nie siedzę jakoś długo, raczej jest to dodatkowa "pasja" uzupełniająca programowanie, którym zawodowo się zajmuję. Tak się złożyło, że szybko uciekłem od Arduino Pro Mini na rzecz płytek prototypowych z ESP8266. Przed tym projektem zrobiłem przetarcie w projektowaniu PCB za pomocą płytki zrobionej w interfejsie webowym EasyEDA. Na PCB osadziłem stabilizator napięcia i diodę. Jedyne do czego tej płytki użyłem, to mruganie tą diodą i testowanie programowania układu. Były to dobre pierwsze kroki, które pozwoliły przesiąść się na KiCAD'a. Kupiłem moduły do 433Mhz dla Arduino i zacząłem pisać prototypowy kod Dzięki modułom mogłem wyśledzić, co jest nadawane "w eter" i podsłuchać kody, które są przesyłane gdy na pilocie wciskamy przyciski, gdyż płytka PCB pilota nie mówiła nic (zdjęcie powyżej). Szybko okazało się, że gotowe wzory implementacji są w internecie a protokół, jaki jest używany znany jest z gniazdek Kaku Power Switch oraz Nexa Power Switch, który bazuje na kodzie manchester. Podsłuchane kody zadziałały na płytce prototypowej, czas było to przenieść na docelowe ESP8266 / ESP-12. Przyszedł czas na przeniesienie się na własne PCB Zaprojektowałem płytkę PCB, w roli modułu radiowego użyłem RFM110W, który ładnie pasował i nie powiększał znacząco wymiarów płytki. Przylutowany powierzchniowo nie odstaje od PCB i wydaje się być jej integralną częścią. Urządzenie zasilane jest z gniazda microUSB, z którego prąd wędruje do stabilizatora napięcia a następnie do pozostałych części urządzenia - czyli modułu ESP12 oraz RFM110W. Na płytce pozostało miejsce na pin-socket odbiornika, natomiast praktyka pokazała, że podsłuchanie kodów lepiej zrealizować osobnym urządzeniem, więc gniazdo to nie jest wykorzystywane. Software - czyli najbardziej czasochłonna sprawa Program pisałem kilka razy, początkowo korzystając z biblioteki Blynk, którą porzuciłem na rzecz MQTT (PubSubClient). Protokół MQTT pozwala na uniwersalną komunikację, potrafi przechowywać stany w "tematach", działa podobnie do chatów, gdzie w tematach możemy publikować wiadomości. Napisałem również aplikację na peceta w C#, do sterowania gniazdami. Efekt końcowy Jak się podoba?

Zaczynając przygodę z elektroniką, prawdopodobnie każdy z nas jako jedno pierwszych narzędzi jakie kupił to sprzęt lutowniczy. Zazwyczaj zaczynamy od taniej "transformatorówki" lub zwykłej lutownicy kolbowej. Z czasem do coraz bardziej zaawansowanych projektów/napraw zaczyna brakować nam wielu funkcji w takim sprzęcie lub zwyczajnie chcemy czegoś lepszego i zastanawiamy się nad zakupem stacji lutowniczej. Tak wyglądał też mój początek z lutownicami.Pierwsze stacje które miałem, to popularne chińczyki które szybko się psuły lub zużywały. Po przepaleniu którejś kolby z rzędu, powiedziałem basta! Po dość długich poszukiwaniach, stwierdziłem że sprzęt który mnie zaspokoi jest dość drogi i zostaje DIY, tak właśnie stworzyłem idealną stację lutowniczą dla siebie, wzorując się na ciekawych i gotowych już pomysłach z sieci. Uwaga! W niektórych miejscach na płycie występują napięcia 230V! Niezachowanie ostrożności może grozić śmiercią! Założenia jakie miałem: Możliwość podłączenia różnych kolb lutowniczych( 24V z termoparą) Funkcja uśpienia(stacja przechodzi w tryb 180 stopni) Pamięć 3 najczęściej używanych temperatur Sterowanie pochłaniaczem dymu z poziomu stacji Wyświetlanie wszystkich informacji w czytelny sposób na LCD Niska awaryjność(pisze ten artykuł po kilku latach użytkowania stacji i póki co zero problemów) Niewielkie koszty Myślę że założenia udało mi się spełnić idealnie. Do stacji można podłączyć dowolną kolbę z grzałką na 24V. Posiada pamięć 3 zaprogramowanych wcześniej temperatur. Po 15 minutach od odłożenia kolby przechodzi w tryb uśpienia, co za tym idzie temperatura spada do 180 stopni i jest podtrzymywana, tak aby po podniesieniu kolby szybko się rozgrzać do poprzedniej temperatury, dodatkowo w trybie uśpienia wyświetlacz się wygasza. Po 30 minutach bezczynności stacja wyłącza się. Na tyle obudowy jest dodatkowe wyjście 230V pod które możemy podłączyć wyciąg powietrza, załączamy je odpowiednią kombinacją klawiszy. Dwie diody służą do sygnalizacji nagrzewania grzałki i załączenia wyjścia 230V. Obecnie pracuję na taniej kolbie firmy Zhaoxin ze względu na fakt, że posiadam bardzo duży zapas grotów i chcę je wykorzystać. Jednak gorąco polecam Solomon SL-30, którą używam w pracy i zdecydowanie dużo lepiej się nią lutuje. Układ załączania grzałki oparty jest na triaku i optotriaku który dodatkowo wykrywa przejście sieci przez zero. Jako ciekawe rozwiązanie warto tu wspomnieć o układzie włącznika. Podając impuls przyciskiem włączającym układ, tak naprawdę zawieramy styki przekaźnika na chwilę, procesor w ułamku sekundy wystawia stan wysoki na tranzystor który steruje przekaźnikiem załączającym zasilanie na całej płycie. Wyłączenie polega na wystawieniu stanu niskiego na tranzystor i odłączenie zasilania przez przekaźnik. Dodatkowe wyjście 230V również zbudowane zostało na popularnym układzie triak+optotriak. Wyświetlacz LCD w czytelny sposób prezentuje interesujące nas informacje takie jak stan podniesionej kolby, temperatura grota jak i żądaną, tryb pracy czy stan wyjścia 230V. Program do stacji został zaczerpnięty z innego projektu stacji który znalazłem w sieci, wspólnie z autorem dokonaliśmy kilku poprawek i modyfikacji. Po dopracowaniu całości i długich testach urządzenia prezentuje wam moim zdaniem najlepsza stacje lutownicza DIY. Poniżej zdjęcia i link ze szczegółowymi informacjami oraz plikami do konstrukcji Szczegółowy opis i materiały do pobrania

Budowa tego projektu zaczęła się od tego, że znajomy zapytał, czy bym czegoś nie wymyślił, ponieważ on posiada w domu piec na ekogroszek z zasobnikiem na węgiel i czasem zapomina dosypywać węgla i gaśnie mu w piecu. Wykonałem więc nadajnik z ultradźwiękowym czujnikiem odległości HC-SR04 , który przekazuje dane do odbiornika bezprzewodowo za pomocą modułu nRF24L01. Gotowy odbiornik i nadajnik wygląda tak, jak na zdjęciu niżej. Do budowy wykorzystałem: Dwie sztuki Arduino Pro Mini 328 - 5V/16MHz Dwie sztuki moduł radiowy nRF24L01 Ultradźwiękowy czujnik odległości HC-SR04 Buzzer z generatorem 5V 12mm Zestaw diod LED 5mm Rezystory 100 ohm, 110 ohm i 190 ohm Dwie sztuki Stabilizator LDO 3,3V Dwie sztuki Kondensator elektrolityczny 10uF/50V Dwie sztuki Zasilacz impulsowy 5V / 1,2A Obudowy plastikowe Całość zmontowałem na płytkach z OSH Park MySensor 3.3V Pro Mini or 5V Pro Mini Diody LED i buzzer zamontowałem na płytce uniwersalnej. Schemat nadajnika. Schemat odbiornika. Kod programu Arduino nadajnika. #include <SPI.h> #include "RF24.h" int msg[1]; const uint64_t pipe = 0xF0F0F0F0A1LL; RF24 radio(9,10); #define trigPin 3 #define echoPin 4 void setup(){ Serial.begin (9600); pinMode(trigPin, OUTPUT); //Pin, do którego podłączymy trig jako wyjście pinMode(echoPin, INPUT); //a echo, jako wejście radio.begin(); radio.openWritingPipe(pipe); radio.setPALevel(RF24_PA_MAX); //Maxymalna moc nadajnika } void loop(){ long czas, dystans; digitalWrite(trigPin, LOW); delayMicroseconds(2); digitalWrite(trigPin, HIGH); delayMicroseconds(10); digitalWrite(trigPin, LOW); czas = pulseIn(echoPin, HIGH); dystans = czas / 58; Serial.print(dystans); Serial.println(" cm"); msg[0] = dystans; radio.write(msg, 1); // Wysylanie wartosci ze zmiennej msg delay(500); } Kod programu do odbiornika. #include <SPI.h> #include "RF24.h" const uint64_t pipe = 0xF0F0F0F0A1LL; RF24 radio(9,10); int msg[1]; void setup(){ //Serial.begin (9600); pinMode(3, OUTPUT); //led czerwona pinMode(4, OUTPUT); //led zolta pinMode(5, OUTPUT); //led pierwsza zielona pinMode(6, OUTPUT); //led druga zielona pinMode(7, OUTPUT); //led trzecia zielona pinMode(8, OUTPUT); // buzer radio.begin(); radio.openReadingPipe(1,pipe); radio.startListening(); } void loop(){ if(radio.available()){ radio.read(msg, 1); Serial.print(msg[0]); Serial.println(" cm"); if (msg[0] >= 57) { //odlegolsc max kiedy wlacza sie buzer digitalWrite(3, HIGH); digitalWrite(4, LOW); digitalWrite(5, LOW); digitalWrite(6, LOW); digitalWrite(7, LOW); digitalWrite(8, HIGH); delay(5000); digitalWrite(3, HIGH); digitalWrite(4, LOW); digitalWrite(5, LOW); digitalWrite(6, LOW); digitalWrite(7, LOW); digitalWrite(8, LOW); delay(1800000); } else { digitalWrite(3, HIGH); digitalWrite(4, HIGH); digitalWrite(5, HIGH); digitalWrite(6, HIGH); digitalWrite(7, HIGH); digitalWrite(8, LOW); } if (msg[0] >= 43 && msg[0] <57) { digitalWrite(3, HIGH); digitalWrite(4, HIGH); digitalWrite(5, LOW); digitalWrite(6, LOW); digitalWrite(7, LOW); digitalWrite(8, LOW); } if (msg[0] >= 29 && msg[0] < 43) { digitalWrite(3, HIGH); digitalWrite(4, HIGH); digitalWrite(5, HIGH); digitalWrite(6, LOW); digitalWrite(7, LOW); digitalWrite(8, LOW); } if (msg[0] >= 15 && msg[0] < 29) { digitalWrite(3, HIGH); digitalWrite(4, HIGH); digitalWrite(5, HIGH); digitalWrite(6, HIGH); digitalWrite(7, LOW); digitalWrite(8, LOW); } if (msg[0] >= 15 && msg[0] < 2) { digitalWrite(3, HIGH); digitalWrite(4, HIGH); digitalWrite(5, HIGH); digitalWrite(6, HIGH); digitalWrite(7, HIGH); digitalWrite(8, LOW); } } delay(500); } Kod programu odbiornika, jest napisany tak, że gdy poziom węgla spadnie do 57 cm od góry, włącza się buzer na 5 sekund i świeci czerwona dioda i jeżeli nie dosypiemy węgla, buzer włączy się znowu za pół godziny na 5 sekund, po dosypaniu węgla trzeba nacisnąć przycisk reset, który wyprowadziłem za pomocą przycisku na obudowie lub odczekać pół godziny. Zasobnik na węgiel wygląda tak. Zmontowany nadajnik z ultradźwiękowym czujnikiem odległości HC-SR04. Nadajnik jest zamontowany na górze metalowego zasobnika na węgiel, przed montażem zostały wywiercone 2 otwory w zasobniku, tak aby pasowały wystające okrągłe elementy czujnika HC-SR04. Zmontowany układ na płytce MySensors dostępnej w OSH Park, długość to około 10 cm. Ponieważ zastosowałem 5 diod, które informują o stanie węgla, to 57 cm podzieliłem na 4, co daje około 14 cm i gdy poziom węgla spadnie o 14 cm gasną kolejne diody, aż do 57 cm i wtedy świeci się czerwona dioda i włącza buzer na 5 sekund. Program możemy dowolnie modyfikować, aby dostosować do wysokości pojemnika na węgiel. Działanie całości widać na poniższym filmie. Całość działa już 2 lata bez awarii i na czas dosypywania ekogroszku, nadajnik jest zdejmowany i czasem przedmuchany z pyłu.

Witam, jestem zupełnie zielony, niedługo po kursie elektroniki, jaki odbyłem na Forbot, natchniony zdobytą wiedzą postanowiłem zrobić swój pierwszy projekt (trochę posiłkując się też internetem). Chciałem zrobić czujnik poziomu wody, który pokazywałby na diodach jaki poz iom w zbiorniku osiągnęła woda. Mój zbiornik ma utrudniony dostęp - jedynie przez rurkę PCV o średnicy 3/4 cala. W zasadzie jest to dolna część skrzyni w której rosną rośliny. Wodę wlewam na dno i stamtąd podsiąka do gleby nawadniając całość. Nie mogłem znaleźć niczego co byłoby w miarę niedrogie, umożliwiało wprowadzeni przez rurkę 3/4 cala i jeszcze spełniało moje wymagania. W założeniu miało to wyglądać następująco (załączam też schemat): 4 diody LED (LED2 - LED 5) miały wskazywać 4 poziomy wody, a dodatkowo jedna (LED1) wskazuje, że układ jest pod napięciem. Przewód "Common" miał być cały czas zanurzony w wodzie (najniższe położenie), a kolejne, połączone z bazami tranzystorów miały znajdować się coraz wyżej i w miarę podnoszenia się poziomu wody włączać poszczególne diody. Stabilizator napięcia podłączony do diody zielonej (LED4) miał w przyszłości posłużyć do wyprowadzenia sygnału do Arduino (małe marzenie na przyszłość ,ale na tej funkcji bardzo mi zależy). Całość planowałem zasilać (przynajmniej na początku) baterią 9V. Na płytce stykowej całość działała dobrze, więc zlutowałem układ na płytce uniwersalnej (pierwsze lutowanie w życiu, ale wyszło)- pierwsze testy wypadły pomyślnie. Zanurzałem po prostu kolejne przewody w szklance a diody zapalały się i gasły po wyjęciu przewodu. Przykleiłem następnie przewody do plastikowej płytki i wsunąłem do mojego zbiornika. W miarę podnoszenia się poziomu wody zapalały się kolejne diody. Woda powoli opadała wsiąkając w glebę, ale diody nie gasły całkowicie. Założyłem, że na powierzchni plastiku pozostaje cienka warstwa wody, która umożliwia przewodzenie i kilka razy zmodyfikowałem projekt części wsuwanej do zbiornika (odsunąłem niezaizolowane części przewodów od powierzchni plastiku). Niestety w dalszym ciągu przy dłuższym zanurzeniu diody nie gasły całkowicie - żarzyły się (szczególnie fioletowa i czerwona). Używanie baterii stało się nieekonomiczne, bo wyczerpywały się po 2-4 dniach, więc kupiłem najprostszy zasilacz, w którym mogłem ustawić napięcie 9 V (tabliczka znamionowa podaje prąd wyjściowy 600mA). W tym momencie po podłączeniu okazało się, że nawet bez zanurzenia cały czas żarzą się diody: fioletowa i czerwona (ta druga słabiej). Przy okazji odkryłem, ze dotknięcie dowolnego przewodu (podłączonego do bazy) powoduje włączenie odpowiadającej mu diody. W niektórych przypadkach nawet dotknięcie zaizolowanej części. Stworzyłem więc "klawisze indukcyjne" wbrew zamierzeniom. Czy mój projekt da się jakoś uratować? Bardzo proszę o pomoc i sugestie - być może zrobiłem jakiś głupi błąd, który dla kogoś bardziej zaawansowanego jest oczywisty, a dla mnie niedostrzegalny. 2019.04.28 schemat Water level indicator.pdf Pozdrawiam Ernest

W tym projekcie chciałbym opisać krok po kroku proces podłączenia licznika samochodowego od Forda Galaxy do naszego Arduino. Potrzebne elementy: Zasilacz 12V Arduino Przewody męsko-żeńskie Licznik samochodowy Zestaw wskaźników od Forda Galaxy posiada 2 wtyczki - czerwoną oraz czarną. Nas w tym projekcie interesuje tylko czerwona wtyczka gdyż znajdują się w niej piny zasilające oraz dostarczające dane do silników krokowych w liczniku. Najpierw zajmijmy się zasilaniem. Do pinu 3 oraz do pinu 4 na liczniku wpinamy 2 przewody i podłączamy je do minusa na naszym zasilaczu a kolejne 2 przewody wpięte w pin 14 oraz w pin 15 podłączamy do +. Jako zasilacz może nam posłużyć zwykły zasilacz komputerowy kub jakikolwiek o napięciu 12V. Dalej zajmijmy się podłączeniem silniczków od wskazówek. obrotomierz - 10 pin prędkościomierz - 27 pin wskaźnik poziomu paliwa - 21 pin wskaźnik temperatury cieczy - 23 pin (pin 1 jest w lewym dolnym rogu wtyczki) Następnie przewody te wpinamy w wejścia cyfrowe do Arduino. W moim przypadku obrotomierz wpiąłem w wejście oznaczone 2, prędkościomierz w wejście nr 3, wskaźnik poziomu paliwa 4 a temp. cieczy w wejście 5. Jeżeli po podpięciu zasilania licznik zadziała (wskazówki ustawią się w położeniu 0 oraz włączy się podświetlenie) to możemy przejść do konfiguracji. Pobieramy oprogramowanie SimHub i instalujemy je. Po uruchomieniu programu przechodzimy do zakładki Arduino a następnie klikamy na zakładkę "My hardware". Wybieramy "Single Arduino" i klikamy "Open arduino setup tool". Następnie definiujemy w jakie wejścia wpięliśmy nasze wskaźniki. Wybieramy z jakiego arduino korzystamy (w moim przypadku jest to UNO) oraz wybieramy port komunikacyjny. Gdy wszystko mamy już zrobione klikamy Upload to arduino i czekamy aż program zostanie wgrany na Arduino. Jeżeli program wgrał się poprawnie przechodzimy do zakładki "Gauges" i kalibrujemy nasz licznik. Wartości liczbowe są indywidualne dla każdego licznika ale to co musimy ustawić do każdego licznika to MAX Tachometer RPM na 7 (jeżeli zakres na tarczy obrotomierza jest inny to podajemy maksymalną liczbę, jeśli jest to 5 to podajemy 5) oraz tachometer cylinders na 6. Warto zaznaczyć opcję "Always use tachometer full range" jednak jeśli sprawia ona problemy możemy ją wyłączyć. Resztę wartości musimy ustawić tak, żeby wskazówka poprawnie wskazywała położenie min i max. Niestety nie ma uniwersalnych wartości i prędkościomierz u mnie wskazuje poprawnie 240 km/h przy wartości 222 (speedo gauge maximum output) jednak w innym liczniku może być to wartość ciut większa lub mniejsza. Na samym końcu wybieramy grę w którą chcemy zagrać z zakładki "Games". Następnie uruchamiamy naszą grę i cieszymy się rozgrywką z naszym licznikiem. Ktoś mi może powiedzieć "Przecież można napisać kod", zgodzę się z tym tylko ja gram od ETS 2 przez Dirt 4 na Forzie kończąc. O wiele łatwiej jest jednym kliknięciem zmienić grę w simhubie niż pisać osobny kod eksportujący dane z telemetrii do Arduino. Jeżeli ktoś potrzebuje tylko licznika do jednej gry to ma to sens jednak w moim przypadku mija się to z celem. Koszt takiego licznika może zamknąć się w okolicach 50 zł. Możemy wykorzystać klona arduino (klon nano możemy kupić za mniej niż 15zł), a licznik możemy znaleźć na portalach aukcyjnych za ok 20zł. Jest to niedrogi i fajny bajer a na dodatek jest bardzo praktyczny. Poniżej znajdują się zdjęcia i gif pokazujący pracę urządzenia.

Witam! Na samym wstępie się może przedstawię, jako że jestem nowy na tym forum. Mam na imię Mikołaj, 17 lat, uczę się jako technik mechatronik i elektroniką samą w sobie zajmuję się dopiero niespełna rok. ============================================================================================ Chciałbym przedstawić swoje pierwszą własną konstrukcje - Miarę ultradźwiękową "Gacek". Podobne urządzenie było przedstawiane w kursach arduino i na bazie jego działania oparłem swoje. Całość chciałem wykonać na podstawie tego co do tej pory się nauczyłem oraz nie mam jeszcze za dużo doświadczenia w robieniu tego typu projektów, dlatego niektóre rozwiązania mogą się wydawać amatorskie. Gabarytowo wyszło mi trochę za wielkie przez to, że kupiłem za dużą obudowę. Wymiary(cm): 11 x 15 x 7 Lista komponentów: Arduino UNO Wyświetlacz lcd 16x2 Czujnik ultradźwiękowy US-015 2x Potencjometry 3x Przyciski Przełącznik Żółty 3mm led Rezystor 1000Ω Obudowa uniwersalna Płytka uniwersalna Wtyk DC do arduino Koszyk na baterię 9V Trochę kabli Większość potrzebnych rzeczy już miałem, musiałem tylko dokupić parę drobiazgów oraz obudowę, w sumie wydałem +/- 70 zł. Całość mieści się w granicach 150-200 zł. Schemat połączeniowy: Kod programu: /////////////////////////////////////////// // Miara ultradźwękowa - "Gacek" // /////////////////////////////////////////// #include <LiquidCrystal.h> // Dodanie biblioteki LiquidCrystal lcd(2, 3, 4, 5, 6, 7); // Piny wyświetlacza #define przycisk1 13 #define przycisk2 12 #define przycisk3 11 #define trig 8 #define echo 9 #define led 10 //////////////////////////////////////////////////////// byte prostokat[8] = { B11111, B11111, B11111, B11111, B11111, B11111, B11111, B11111 }; // Wypełniony prostokąt byte strzalkaP[8] = { B01000, B01100, B01110, B01111, B01110, B01100, B01000, B00000 }; // Strzałka w prawo byte strzalkaL[8] = { B00010, B00110, B01110, B11110, B01110, B00110, B00010, B00000 }; // Strzałka w lewo //////////////////////////////////////////////////////// Dodanie tablic specjalnych znaków boolean kolejnosc1 = false; boolean kolejnosc2 = false; boolean start = false; int tryb = 1; int opcja = 0; int jednostka = 0; int odcinek = 0; //////////////////////////////////////////////////////// Zmienne globalne void setup() { //////////////////////////////////////////////////////// lcd.begin(16, 2); // rozmiar ekranu lcd lcd.createChar(0, prostokat); lcd.createChar(1, strzalkaP); lcd.createChar(2, strzalkaL); // Stworzenie specjalnych znaków na bazie powyższych tablic lcd.clear(); ///////////////////////////////// pinMode(przycisk1, INPUT_PULLUP); pinMode(przycisk2, INPUT_PULLUP); pinMode(przycisk3, INPUT_PULLUP); pinMode(trig, OUTPUT); pinMode(echo, INPUT); pinMode(led, OUTPUT); digitalWrite(led, LOW); //////////////////////////////////////////////////////// Ustawienie pinów lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(0)); // wyświetlenie specjalnego znaku (prostokąta) lcd.setCursor(3, 0); lcd.print("GACEK v1.0"); lcd.setCursor(15, 0); lcd.write(byte(0)); ///////////////////////////////////// Ekran powitalny } void loop() { //////////////////////////////////////////////////////// float wynik; int pomiar1, pomiar2, pole, odczyt; pole = 0; odczyt = 0; pomiar1 = 0; pomiar2 = 0; //////////////////////////////////////////////////////// Zmienne lokalne if (start == false) { // Warunek odpowiadający za jednorazowe wyświetlenie delay(3000); // ekranu startowego przy włączeniu urządzenia start = true; } if (tryb < 1) { // Warunki zmniejszące przedział zmiennej do 1-3 tryb = 1; } if (tryb > 3) { tryb = 3; } lcd.clear(); // Czyszczenie ekranu przy powrocie do menu //////////////////////////////////////////////////////// switch (tryb) { case 1: lcd.setCursor(2, 0); lcd.print("Tryb"); lcd.setCursor(2, 1); lcd.print("Miary"); lcd.setCursor(15, 0); lcd.write(byte(1)); lcd.setCursor(15, 1); lcd.print("B"); break; case 2: lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(2)); lcd.setCursor(0, 1); lcd.print("A"); lcd.setCursor(2, 0); lcd.print("Tryb"); lcd.setCursor(2, 1); lcd.print("Pomiaru Pola"); lcd.setCursor(15, 0); lcd.write(byte(1)); lcd.setCursor(15, 1); lcd.print("B"); break; case 3: lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(2)); lcd.setCursor(0, 1); lcd.print("A"); lcd.setCursor(2, 0); lcd.print("Tryb"); lcd.setCursor(2, 1); lcd.print("Nastawny"); break; } //////////////////////////////////////////////////////// Wybór trybu while (digitalRead(przycisk1) == HIGH && digitalRead(przycisk2) == HIGH && digitalRead(przycisk3) == HIGH) {} // Czekania na wybór operatora //////////////////////////////////////////////////////// if (digitalRead(przycisk1) == LOW) { // Przesuń w lewo tryb = tryb - 1; while (digitalRead(przycisk1) == LOW) {} } if (digitalRead(przycisk2) == LOW) { // Przesuń w prawo tryb = tryb + 1; while (digitalRead(przycisk2) == LOW) {} } if (digitalRead(przycisk3) == LOW) { // Wybierz ten tryb opcja = tryb; while (digitalRead(przycisk3) == LOW) {} } ////////////////////////////////////////////////////////// Sterowanie w menu if (opcja > 0) { // Jeśli wybrano tryb... lcd.clear(); //////////////////////////////////////////////////////// while (opcja == 1) { // Tryb miary //////////////////////////////////////////////////////// pomiar(); if (wynik == pomiar()) { }else{ if (wynik == pomiar() * 0.39) { }else{ if (wynik == pomiar() / 100.0) { }else{ lcd.clear(); } } } //////////////////////////////////////////////////////// Filtr przełączania liczb na ekranie lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 0); lcd.print("Pomiar"); lcd.setCursor(7, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(9, 0); lcd.print("="); //////////////////////////////////////////////////////// switch (jednostka) { case 0: lcd.setCursor(0, 1); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 1); lcd.print("cm"); lcd.setCursor(3, 1); lcd.write(byte(0)); wynik = pomiar(); lcd.setCursor(11, 0); lcd.print(wynik, 0); break; case 2: lcd.setCursor(0, 1); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 1); lcd.print("cal"); lcd.setCursor(4, 1); lcd.write(byte(0)); wynik = pomiar(); wynik = wynik * 0.39; lcd.setCursor(12, 0); lcd.print(wynik, 2); break; case 1: lcd.setCursor(0, 1); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 1); lcd.print("m"); lcd.setCursor(2, 1); lcd.write(byte(0)); wynik = pomiar(); wynik = wynik / 100.0; lcd.setCursor(11, 0); lcd.print(wynik, 2); break; } //////////////////////////////////////////////////////// Wybór jednostki delay(50); if (digitalRead(przycisk3) == LOW) { jednostka = jednostka + 1; lcd.clear(); if (jednostka > 2) { jednostka = 0; } while (digitalRead(przycisk3) == LOW) {} } if (digitalRead(przycisk1) == LOW) { // wyjście do menu opcja = 0; while (digitalRead(przycisk1) == LOW) {} } } //////////////////////////////////////////////////////// Sterowanie wyborem jednostki oraz przycisk wyjścia do menu //////////////////////////////////////////////////////// while (opcja == 2) { // Tryb pomiaru pola //////////////////////////////////////////////////////// lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 0); lcd.print("Pomiar1"); lcd.setCursor(8, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(10, 0); lcd.print("="); lcd.setCursor(0, 1); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 1); lcd.print("Pomiar2"); lcd.setCursor(8, 1); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(10, 1); lcd.print("="); //////////////////////////////////////////////////////// if (digitalRead(przycisk1) == LOW) { opcja = 0; pomiar1 = 0; pomiar2 = 0; kolejnosc1 = false; kolejnosc2 = false; pole = 0; while (digitalRead(przycisk1) == LOW) {} } //////////////////////////////////////////////////////// Wyjście do menu if (digitalRead(przycisk2) == LOW) { lcd.clear(); pomiar1 = 0; pomiar2 = 0; kolejnosc1 = false; kolejnosc2 = false; while (digitalRead(przycisk2) == LOW) {} } //////////////////////////////////////////////////////// Reset if (digitalRead(przycisk3) == LOW) { pomiar(); if(pomiar() == 0){ pomiar(); } if(pole > 0){ pole = 0; } while (kolejnosc1 == true && kolejnosc2 == true) { lcd.clear(); pole = pomiar1 * pomiar2; lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 0); lcd.print("Pole"); lcd.setCursor(5, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(7, 0); lcd.print("="); lcd.setCursor(9, 0); lcd.print(pole); lcd.setCursor(0, 1); lcd.print("B"); lcd.setCursor(2, 1); lcd.print("-"); lcd.setCursor(4, 1); lcd.print("RESET"); while (digitalRead(przycisk2) == HIGH && digitalRead(przycisk1) == HIGH) {} if (digitalRead(przycisk1) == LOW) { opcja = 0; pomiar1 = 0; pomiar2 = 0; kolejnosc1 = false; kolejnosc2 = false; pole = 0; lcd.clear(); break; } if (digitalRead(przycisk2) == LOW) { kolejnosc1 = false; kolejnosc2 = false; pomiar1 = 0; pomiar2 = 0; lcd.clear(); break; } } if (kolejnosc1 == true && kolejnosc2 == false && pole == 0) { pomiar2 = pomiar(); lcd.setCursor(12, 1); lcd.print(pomiar2); kolejnosc2 = true; } if (kolejnosc1 == false && pole == 0) { pomiar1 = pomiar(); lcd.setCursor(12, 0); lcd.print(pomiar1); kolejnosc1 = true; } while(digitalRead(przycisk3) == LOW){} while (digitalRead(przycisk1) == HIGH && digitalRead(przycisk2) == HIGH && digitalRead(przycisk3) == HIGH && pole == 0) {} } } ////////////////////////////////////////////////////////// // Opcja nr.2 - Pomiar pola ////////////////////////////////////////////////////////////////// while (opcja == 3) { lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 0); lcd.print("Odcinek"); lcd.setCursor(8, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(10, 0); lcd.print("="); lcd.setCursor(12, 0); lcd.print(odcinek); ///////////////////////////////////////////////// while (digitalRead(przycisk2) == LOW) { odcinek = odcinek + 1; delay(100); lcd.setCursor(12, 0); lcd.print(odcinek); } if (digitalRead(przycisk1) == LOW) { opcja = 0; odcinek = 0; while (digitalRead(przycisk1) == LOW) {} } while (digitalRead(przycisk3) == LOW) { odcinek = odcinek - 1; if(odcinek < 0){ odcinek = 0; } delay(100); lcd.setCursor(12, 0); lcd.print(odcinek); if(odcinek - 1 == 8 || odcinek - 1 == 98 || odcinek - 1 == 998){ // Łatka naprawaiająca mieszanie się liczb na wyświetlaczu lcd.clear(); lcd.setCursor(0, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 0); lcd.print("Odcinek"); lcd.setCursor(8, 0); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(10, 0); lcd.print("="); } } if (odcinek > 0) { pomiar(); if (odczyt >= 10 && pomiar() < odczyt || odczyt >= 100 && pomiar() < odczyt){ lcd.clear(); } lcd.setCursor(0, 1); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(1, 1); lcd.print("Obecnie"); lcd.setCursor(8, 1); lcd.write(byte(0)); lcd.setCursor(10, 1); lcd.print("="); if(pomiar() < 1000){ odczyt = pomiar(); lcd.setCursor(12, 1); lcd.print(odczyt); } if(odcinek == odczyt) { digitalWrite(led, HIGH); }else{ digitalWrite(led, LOW); } if (digitalRead(przycisk1) == LOW) { digitalWrite(led, LOW); lcd.clear(); odcinek = 0; opcja = 0; odczyt = 0; while (digitalRead(przycisk1) == LOW) {} } delay(25); } } ////////////////////////////////////////////////////////////////// // Tryb nr. 3 - Pomiar wymiarowy } } //////////////////////////////////////////////////////// int pomiar() { long czas, dystans; digitalWrite(trig, LOW); delayMicroseconds(2); digitalWrite(trig, HIGH); delayMicroseconds(10); digitalWrite(trig, LOW); czas = pulseIn(echo, HIGH); dystans = czas / 58; dystans = dystans + 11; delay(100); Serial.println(dystans); return dystans; //////////////////////////////////////////////////////// // Program wykonujący pomiary czujnikiem } Po uruchomieniu urządzenia wyświetla się menu wyboru trybu, którym steruje się przyciskami A oraz B, natomiast guzik C zatwierdza wybór. Potencjometry regulują jasność oraz kontrast wyświetlacza lcd. Miara ma trzy tryby pomiarów: Pierwszy z nich to mierzenie ciągłe z dodatkową opcją przeskalowania jednostki na metry oraz cale (w planie miałem także zamiar dodać milimetry, ale pomiary wychodziły bardzo niedokładnie, dlatego zrezygnowałem z tego pomysłu). Jak widać na nagraniu pomiar czasami może się różnić o 1 cm niż w rzeczywistości, może to być wina arduino, które przeskalowuje wynik z czujnika na centymetry przy czym przybliża go do pełnych liczb. Punkt zero znajduje się z tyłu obudowy, a co za tym idzie pomiar nie może być mniejszy niż 14 cm. Aby wrócić do menu wyboru wystarczy przytrzymać przycisk A. Następna opcja to pomiar pola, polega ona na zebraniu dwóch pomiarów, aby następnie na ich podstawie wyliczyć pole. Przy tworzeniu tego trybu napotkałem kilka błędów typu jakieś wyskakujące znikąd zera czy też liczby, ale ostatecznie doszedłem to tego, że problem leży w odświeżaniu wyświetlacza i załatałem ten problem. Ostatnim, trzecim trybem jest miara nastawna, działa ona w ten sposób, że najpierw ustala się na jakiej odległości ma znajdować się mierzony obiekt, po czym manewrujemy tym przedmiotem aż do momentu gdy pomiar czujnika będzie się zgadzał z wcześniej ustaloną wartością o czym poinformuje dioda. W planach mam jeszcze wprowadzenie nowych trybów oraz oczywiście zminiaturyzowania całego urządzenia. Pozdrawiam!

Jak napisałem.

Witam! Chciałbym zaprezentować Wam lodówkę, którą sam zrobiłem. Elementy z których zbudowałem lodówkę: Sklejka 6mm styropian 30mm Zestaw radiatorów Wentylatory Ogniwo Peltiera 5A Przekaźnik Arduino UNO Czujnik temperatury DS18B20 2 przełączniki Gniazdo DC 5,5x2,5mm Zasilana jest zasilaczem 12V 7A. Tak duży prąd potrzebny jest do zasilania 5A ogniwa Peltiera , 2 wentylatorów i LED'ów. Nie był potrzebny aż tak mocny, ale tylko taki miałem pod ręką. Do zasilania "zabezpieczenia" używam 2A ładowarki. niestety za późno zorientowałem się, że będzie potrzebne, przez co nie podpiąłem bezpośrednio do zasilacza. Niestety, kupując zasilacz o tak wysokim natężeniu prądu nie przewidziałem, że nie posiadam odpowiedniego kabla zasilającego. W domu znalazłem tylko taki, który da MAX 2,5A. Obudowa jest wykonana ze sklejki o grubości 6mm pomalowanej czarną matową farbą do drewna. Wyłożona jest styropianem o grubości 3cm a drzwiczki zrobione są z 4mm pleksy. Po między pleksą a styropianem jest uszczelka, która choć częściowo zapobiega uciekaniu zimna. Lodówka posiada magnesy dzięki którym drzwiczki są przyciśnięte do uszczelki. W środku zamontowałem LED'y w dwóch kolorach: białym zimnym i niebieskim. Niebieski zapala się gdy drzwiczki są zamknięte a biały, gdy są są otwarte. Z tyłu obudowy są dwa przełączniki. Jeden służy do włączania LED'ów a drugi włącza wentylatory i ogniwo Peltiera. Do chłodzenia lodówki użyłem modułu wentylatora z radiatorami przeznaczonego do ogniwa Peltiera. Niestety od zimnej strony ogniwa, mniejszy radiator nie ma wentylatora, więc musiałem go dokupić. Jego wymiary to 40mm x 40mm x10mm Obok przycisków jest otwór przez który wlatuje powietrze. Radiator z tyłu obudowy bardzo się grzał przez co musiałem wymyślić coś dzięki czemu temperatura była by stabilizowana i ograniczana. Wpadłem na pomysł aby przy temperaturze 45°C ogniwo było odłączone na 100 sekund(wentylatory wciąż pracują). W tym czasie wentylator chłodzi radiator. Do odłączenia zasilania ogniwa użyłem przekaźnika, Arduino UNO i czujnika temperatury DS18B20+. Chciałem użyć Nano, ale jak na złość wszystkie były uszkodzone. Do Arduino wgrałem odpowiedni program i podłączyłem wszystko na płytce stykowej. Dodatkowo temperaturę można sprawdzać na komputerze komunikując się z płytką przez interfejs UART. #include <OneWire.h> #include <DallasTemperature.h> OneWire oneWire(A3); //Podłączenie do A3 DallasTemperature sensors(&oneWire); //Przekazania informacji do biblioteki #define przekaznik 7 void setup(void) { pinMode(przekaznik, OUTPUT); Serial.begin(9600); sensors.begin(); //Inicjalizacja czujnikow } void loop(void) { sensors.requestTemperatures(); //Pobranie temperatury czujnika Serial.print("Temperatura radiatora to: "); Serial.println(sensors.getTempCByIndex(0)); delay(1000); if(sensors.getTempCByIndex(0) >45){//Jesli temperatura radiatira jest wyzsza niz 45 stopni digitalWrite(przekaznik, HIGH); delay(100000); digitalWrite(przekaznik,LOW); } } Niestety, na ten moment nie posiadam termometru, którym mógł bym sprawdzić różnicę temperatury. Ale po około 30 min pracy napój w puszce lekko się schłodził. Może nie jest bardzo wydajna ale mi wystarcza.

Napiszę na wstępie IPhone ma swoich zwolenników i przeciwników, bardzo proszę by ten temat nie stał się polem dyskusji "Dlaczego Apple to zło a Android jest super". Posiadam Iphone i mam swoje przemyślenia ale nigdzie ich nie ujawnię by nie rozpętać burzy . A teraz przechodzimy do sedna Aplikacji do zarządzania smarthomem na system android jest mnóstwo, ale co jest dostępne dla użytkowników iOS? Apple udostępniło protokół HAP (HomeKit Accessory Protocol) aby móc połączyć urządzenia trzecich firm do aplikacji dom. Można samemu stworzyć odpowiedni kod który połączy nasze esp z aplikacją ale można wykorzystać tak zwany mostek który to zrobi za nas. Mostek komunikuje się z naszymi urządzeniami na esp za pomocą protokołu HTTP oraz z urządzeniam firmy Apple za pomocą HAP. Połączenie to jest od początku do końca szyfrowane. Ja przedstawię instalację, krótką konfigurację mostku oraz coś jeszcze Zapewne znacie sterownik rolety lub sterownik oświetlenia wykonany przeze mnie na popularnym module ESP8266. Postanowiłem lekko zmienić w nich oprogramowanie żeby były zgodne z homebridge. Ale nie będę opisywał tutaj zmian jakie dokonałem tylko sposób instalacji tak zwanego mostku na Raspberry PI Zero W. Wybrałem model z końcówką W po to żeby nie być ograniczonym kablem Ethernet. Dodatkowo dokupiłem sobie radiator i wiatraczek. Zapewne zastanawiacie się po co mi sam wentylator bez uchwytu, ale o tym w dalszej części . Aby uruchomić malinkę potrzebujemy karty micro sd (ja wybrałem wersje 32 gb), dobrej klasy gdyż to z niej będzie uruchamiany system więc im wolniejsza karta tym wolniej będzie się ładował system. Najnowszą wersję oprogramowania pobieramy ze strony Raspberry Pi dodatkowo potrzebujemy program Etcher aby nagrać system na kartę pamięci. Po wszystkim wkładamy kartę do malinki i podłączamy zasilanie. O tym jak skonfigurować możliwość połączenia ssh możecie przeczytać tutaj. Gdy mamy skonfigurowane ssh logujemy się na naszą malinkę. ssh pi@192.168.0.3 i podajemy hasło użytkownika pi (pamiętajcie że to jest adres ip raspberry pi u mnie Wy będziecie mieli inny , aby połączyć się z systemu windows potrzebny jest program putty). Teraz warto najpierw zaaktualizować system sudo apt-get update sudo apt-get upgrade Następnie możemy zająć się instalacją homebridge Sudo apt-get install curl curl -sL https://deb.nodesource.com/setup_8.x | sudo -E bash - sudo apt-get install -y nodejs sudo apt-get install libavahi-compat-libdnssd-dev sudo npm install -g --unsafe-perm homebridge Homebridge powinien nam wystartować i powinniśmy dostać kod QR wraz z pinem używamy ich do połączenia. Teraz możemy zająć się instalacją pakietów. Możemy je znaleźć na tej stronie. Na przykład plugin do sterowania żarówką znajduje się pod tym linkiem. Przedstawiona jest również komenda za pomocą której należy zainstalować pakiet sudo npm install -g homebridge-http-lightbulb Dodatkowo jest opisana konfiguracja pliku config.json który znajduje się w katalogu ~/.homebridge/ Dzięki przykładowej konfiguracji widzimy jakie zapytania powinien realizować nasz sterownik. Dla żarówki są to Status Turn on Turn off Po skonfigurowaniu pliku config.json należy zresetować homebridge. Ja używam komendy sudo systemctl restart homebridge Za każdym razem kiedy wyłączymy malinkę i ją uruchomimy homebridge sam wystartuje. Zaraz po instalacji homebridge zainstalowałem plugin, który wystawia stronę dzięki której mamy dostęp do pliku config.json bez potrzeby używania terminala. Dodatkowo możemy dokonać aktualizacji oprogramowania, zresetować system czy zobaczyć aktualne wykorzystanie procesora. Źródło https://www.npmjs.com/package/homebridge-config-ui-x Możemy również skonfigurować sobie podgląd logów. Źródło https://www.npmjs.com/package/homebridge-config-ui-x Dodatkowo jest tam wyszukiwarka pakietów NPN do instalacji. Źródło https://www.npmjs.com/package/homebridge-config-ui-x A teraz czas na sposób montażu wentylatora Z racji tego że w końcu zakupiłem sobie wymarzoną Anetkę to zaprojektowałem obudowę do RPI zero. Dodatkowo nie chciałem podpinać wtyku usb gdyż zajmuje ono dużo miejsca pod długości oraz łatwo bym mógł uszkodzić gniazdo. Sprawdziłem że pod gniazdem na RPI są dwa pady jeden z nich to minus a drugi to plus przylutowałem w to miejsce dwa kabelki które następnie poprowadziłem do wtyku dc. Następnie zrobiłem sobie kabelek usb typ A na wtyk dc i takim kabelkiem zasilam malinkę. Jeśli macie jakieś problemy z instalacją albo pytania to piszcie śmiało będę starał się pomagać Aha i jeśli dodacie nowe urządzenie to wystarczy, że zrestartujecie homebridge i pojawi się ono w aplikacji dom w iOs.

Większość osób myśląc o cyfrowej telekomunikacji, myśli o współczesne mikroelektronice: smartfonach, komputerach i Internecie. Nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, że idea przesylania informacji zakodowanej w ciągach zer i jedynek jest dużo, dużo starsza. Pierwszym urządzeniem tego rodzaju był telegraf skonstruowany przez Emille'a Baudot w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Urządzenie po stronie nadajnika posiadało klawiaturę złożoną z pięciu przycisków, które operator musiał wciskać w różnych kombinacjach. Urządzenie wysyłało na linię ciąg impulsów, odpowiadających wciśniętej kombinacji. Odbiornik interpretował ten sygnał drukując na papierowej taśmie odpowiednią literę lub cyfrę, w jej naturalnej formie. Na początku XX wieku idea to została udoskonalona. Nadajnik został wyposażony w klawiaturę podobną do tych stosowanych w maszynach do pisania. Tak narodził się dalekopis. Transmisja danych pomiędzy tymi urządzeniami przypominała standardowy interfejs szeregowy. Z tą różnicą, że z przeciwieństwie do TTL UART-a czy RS323 poszczególne stany logiczne nie były kodowane przez wartości napięć, ale przez fakt przepływu (bądź nie) prądu w obwodzie. Normalnie przez linię płynął prąd o ustalonej wartości (zazwyczaj 60, 40 lub 20 mA). To był stan domyślny. Rozpoczęcie nadawania kolejnego znaku wymagało nadania bitu startu, czyli chwilowego przerwania obwodu. Potem nadajnik oczekiwał na pięć bitów z kodem znaku w alfabecie Baudot (zwanym także międzynarodowym alfabetem telegraficznym). Na końcu pojawiały się bity stopu w trakcie których odebrany znak był drukowany na papierze. Ktoś zapewne zauważył już, że używając pięciu bitów można było zakodować maksymalnie 32 znaki - zdecydowanie za mało, aby pomieścić wszystkie litery alfabetu, cyfry i znaki interpunkcyjne. To prawda. Stosowano pewną sztuczkę - dwie kombinacje bitów były zarezerwowane do przełączania pomiędzy dwoma rejestrami zawierającymi litery oraz cyfry i inne znaki. Ne stosowano także rozróżnienia na male i duże litery. Dalekopis chociaż w pełni cyfrowy, był urządzeniem elektromechanicznym, radzącym sobie bez pojedynczego tranzystora (chociaż oczywiście w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych produkowano nowoczesne, elektroniczne wersje). Dalekopisy były powszechnie używane do przesyłania wiadomości przez wojsko i państwowe służby. Poczta wykorzystywała je do transmisji telegramów. Stosowano je także w roli terminali komputerowych, przed pojawieniem się monitorów CRT. Ślad tej zaszłości historycznej zachował się w nomenklaturze stosowanej w systemach uniksowych, gdzie terminal jest oznaczany skrótem TTY - od angielskiego słowa "teletype", czyli właśnie dalekopis. Przepraszam za ten przydługi wstęp, nie byłem jednak pewien, czy wszyscy będą jeszcze kojarzyć o jakie urządzenie chodzi... Przechodząc do sedna sprawy. Na co dzień pracuję w krakowskim Muzeum Inżynierii Miejskiej. Jakiś czas temu został nam przekazany dalekopis T100, wyprodukowany w latach siedemdziesiątych w Czechoslowacji, na licencji Siemensa. Ponieważ posiadaliśmy już taki eksponat, zostałem poproszony o sprawdzenie możliwości uruchomienia go i wykorzystywania w roli interaktywnej instalacji, zamiast "martwego" eksponatu ukrytego w muzealnej gablocie. Tak rozpoczęły się moje eksperymenty. Najpierw skonstruowałem prosty interfejs USB, oparty na starym mikrokontrolerze AT89C2051 i układzie FTDI. Do generowania pętli prądowej 40 mA używałem zestawu kilku baterii 9V oraz rezystorów o dużej mocy. Komunikacja z dalekopisem ruszyła bez problemu - pojawiła się jednak inna trudność. Okazało się, że uszkodzony jest moduł wzywaka - urządzenia odpowiedzialnego m.in. za zdalne włączanie silnika dalekopisu przy połączeniu przychodzącym, sygnalizowanym odwróceniem kierunku przepływu prądu w linii. Naprawa tego modułu okazała się bardziej skomplikowana niż początkowo sądziłem, ostatecznie postanowiłem więc wymontować wadliwą część i sterować silnikiem za pomocą przekaźnika, zamontowanego w moim interfejsie. Finalna wersja interfejsu zawiera mikrokontroler PIC32MX270F256B oraz moduł GSM SIM800L. Wykorzystałem także 2MB pamięć SPI flash, do wykonywania elektronicznej kopii przychodzących wiadomości. W osobnej obudowie znajduje się generator pętli prądowej, złożony z zasilacza transformatorowego oraz zestawu kondensatorów. Całość można obecnie oglądać na wystawie "Uwaga! Nieprzyjaciel podsłuchuje." w Muzeum Inżynierii Miejskiej w Krakowie. Po wysłaniu SMS-a na podany numer można oglądać dalekopis podczas pracy.

Cyfrowa stacja lutownicza Jest to mój 2 prolekt po 12 letniej przerwie z elektroniką. Była to okazja do poznania Eagle oraz podstaw programowania mikroprocesorów. Obecnie wiele rzeczy bym poprawił i docelowo tak się chyba stanie. Działanie stacji oceniam bardzo pozytywnie. Obecnie mam 3 stacje lutownicze, więc już mogę coś na ten temat napisać ale to już dłuższy temat. Projekt polecam wszystkim, którzy mają niewykorzystane trafo 2x12V 60VA (minimum) oraz LCD1602 i procesor Atmega8. Są to chyba 3 najdroższe elementy (pomijając kolbę 907A, którą przez internet można kupić poniżej 30zł z kosztami wysyłki). Docelowo schemat podzieliłem na 2 zasadnicze części: 1. Płytka zasilająca 2.Płytka sterowania Wzory płytek w Eagle standardowo dostępne są w załączniku. A tutaj jeszcze foto gotowych płytek: Aby ułatwić możliwość wymiany procesora i wzmacniacza operacyjnego, zostały one umieszczone w podstawkach. Płytka sterująca oraz płytka zasilająca zostały połączone za pomocą złącza goldpin. Obudowa została wykonana z płyt meblowych oklejonych fornirem dębowym. Dodatkowo składałem dla znajomego CNC z chin i w ramach testów wykonałem panel przedni oraz tylni na tym CNC (materiał to 1,5mm blacha aluminiowa). Efekty pracy widać na poniższych zdjęciach: Zasilanie 230V trafia na gniazdo komputerowe oraz włącznik (pozyskane z zasilacza ATX). Następnie mamy bezpiecznik szklany i transformator toroidalny 50VA 2x12V. Transformator miał wymienione uzwojenia wtórne. Miałem transformator z tylko jednym uzwojeniem o napięciu 10,5V, więc od nowa zostały nawinięte uzwojenia 2x12V. Takie napięcia są wprowadzone zgodnie z zamieszczonym schematem na płytkę zasilającą. Zastosowałem najprostszą kolbę 907A z termoparą. Wykorzystałem dostępne w sieci oprogramowanie stacji lutowniczej RL-1 zawierające algorytm PID do sterowania grzałką. Konstrukcja nie jest pozbawiona wad: Obudowa nie jest dokładnie spasowana z panelami czołowym i tylnym (miała być tymczasowa, a wyszło jak zwykle). Słaby obieg powietrza w obudowie (pomimo tego faktu nic się nie przegrzewa przy długiej pracy. Oto film prezentujący rozgrzewanie grota od temperatury 38 stopni do 320 stopni: Już w 22 sekundzie grzałka osiąga temperaturę zadaną. Od 35 sekundy przykładam do grota cynę o grubości 0,7mm. Cyna zaczyna się topić ok. 50 sekundy. Temperatura grota została zestrojona ze wskazaniem stacji za pomocą termopary i procedury opisanej w dokumentacji stacji RL-1 (w załączniku AVT987). A to obecnie przeze mnie posiadane stacje lutownicze: Jak już wcześniej wspomniałem, wykonałbym kilka zmian. Najważniejsza to zmniejszenie wymiarów stacji. Trafo zajmuje 1/3-1/4 obudowy. Obecnie całość znalazłaby się na jednym PCB, wszystkie elementy SMD, cała stacja zmieściłaby się za LCD. Do tego trafo i wymiar całości zmniejszony minimum o połowę. Poza tym, prócz najdłuższego rozgrzewania i braku mocy przy lutowaniu dużych pól masy stacja działa nad wyraz dobrze. EAGLE_Moja stacja lutownicza.zip AVT987.pdf Cyfrowa_Stacja_Lutownicza_RL1 - do wgrania.zip Cyfrowa_Stacja_Lutownicza_RL1 - edytowalne oprogramowanie.zip Cyfrowa stacja lutownicza RL1.zip